Mikja ime, përshëndetjet e tua janë harabelë,
që vijnë së largu
nga bota e trazuar e ëndrrave
dhe e dëshirës, që rri zgjuar.
Kur ne ulim qepallat dhe flemë,
harabelët e «arratisë» na shfaqen ende,
bohemë të kësaj toke,
që shtohen gjithnjë
duke të marrë dhe ty në ajër,
nderur si në një tablo të Chagall,
mbi çatitë e botës.
Janë shpirtra të brishtë
nga skenat e artit, muzika, ngjyrat,
nga sheshet e xhirimit dhe aktrimi,
që kërkojnë të zbulojnë enigmat e kësaj jete.
Në ç’botë do na çosh nesër,
në ditët dhe stinët që vijnë?
Imazhet e tua na vijnë të përthyera,
si në pasqyrat e filmit të Orson Uells,
ku secili nga ne rigjen vetveten, nostalgjinë,
duke zgjatur krahun të të pushtojë
dhe të të puthë sytë.
«Arrati e çastit, arrati e përjetshme,
veç vdekjet e mbyllin horizontin atje tej.
Në portat e rënda plumb të qiellit,
bijë e «Arratisë»… arrati e përhershme!
