(PAK EROS TË PAFAJ)
Bërtet revoltimi i dy vashave që qajnë të njëjtin djalë.
Thurrën mes ballukeve një yll
sikur t’ish nishan ndriçuar pa faj.
Ashtu ?!- thanë më pas…Ahh..ç’kemi dash…
Ai..ters i mirësisë mbolli gaz në zemrën çapraze e pas pesë minutash puthi miken e saj.
U bënë binjake e të njëjtit mall.
S’dinin seç po ngjante
thurrnin bukuritë vënë përmbi naze.
– Imi i dashuruar më mban në vallen e parë;
tjetra nxirrte gjin vulë më lejla.
– Sa thithka yti,
sa gojë të madhe ka.
– Imi delikat më prek me gisht të prapë.
Më ul në mundimin e ditës bërë vrerë
më ndrydh në pendime si kurrë ndonjëherë
po si shkarpa pylli më ngre kur i vjenë.
-Imi s’është i tillë është për t’mbjellë pranverë
më skuq buzën e poshtme
më bën faqet piper.
E lan një ditë fjalë të piqeshin të katërt.
Sapo erdhi ora, erdhi mëngjëria
ai s‘u qas te asnjë virgjëreshë
donte t’ish seksixhiu i tjetrës predë
që jetës s‘i kish haber në ç’ndeshë.
Takimi bërë ish sy përmbi sy
me virgjërinë hedhur dëm në ferrë.