ÇAST
Përtej ujvarave ngrihen brinjët e kodrave,
Të thepisura si shkëmbinjtë,
Nga shkrepat derdhen tek tuk përrenjtë,
Që zbardhojnë nga shkuma e bardhë,
Më tutje një kaos piktoresk,
Dhe më tutje shoh lindjen e diellit,
Ajrin e pastër, vesën e shndritshme të liqenit.!
VJESHTË
Kjo vjeshtë e bukur,
Shpirti fëshfërin si fesku i një gjetheje,
Siç valvitet fustani i bardhë i një vajze,
Siç shpërthen sythi i një qershie të egër,
Mëngjezi i bukur, çel nën yje.
TRISHTOHEM
Trishtohem, tek shoh njerzit që vdesin
Nga pluhri dhe tymi i zi,
Tek shoh zogjtë të shastisur,
Lulet e bukura pa aromë,
Një jetë pa stinë!
STINË
Ah, rinia ime,
Jeta mblidhet kaq ngushtë,
E shkon drejt pleqërisë si një ëndërr,
Që përzihen e sotmja dhe e djeshmja sërish.
Qepallë e çelur e vjeshtës rri zgjuar,
Ku ndrin hiri i ditës që mbaron,
Rri zgjuar që agimi te mos zhduket,
Se e ardhmja ndrin si bora në mal.
SERJOZITETI
Kurrë nuk kam besuar tek serjoziteti,
Më duket si një lojë tek disa,
Një lojë e bezdisshme,
Që kurrë nuk i kam kuptuar,
Veçanërisht ata që vdesin për poste e para,
Dhe dëshpërohen kur bien nga froni,
Teksa flijohen për begatinë e familjes,
Besoj vetëm tek ai që lufton vesin.
Kam provuar dhe vetë të jem serjoz,
Të dukesha si i dobishëm,
I zgjuar, patriot dhe i virtutshëm,
Ku çdo krijesë më dukej e bezditëshme.
Besoj vetëm fjalën për dashurinë,
vdekjen dhe vuajtjen e të varfërve,
Ndaj nuk besoj tek serjoziteti,
Si djalli në ujë të bekuar.
IDENTITETI
Identiteti e mund frikën, ankthin,
Humbja e identitetit, dëshpërim, vdekje,
Identiteti është toka që prek nën këmbë,
Siguria, forca, krenaria,
Identiteti ushqim i shpirtit,
Mbijetesë e moralit dhe forcës,
Humbja e identitetit, shpirt i uritur,
Identitet, të jetosh bashkë nën një çati.
Identiteti të mbrosh artin dhe gjuhën tënde.
Ne jetojmë nën një qiell të vogël,
Në një lagje të një dielli periferik,
Në një galektikë periferike,
Me identitet të fortë,
Me një titull lavdie për të gjithë,
E drejta për ekzistencë.!
LYPSI
Ai rri tek cepi I rrugës,
Pa paqe, pa lavdi,
Pastaj ikën, fytyrfshehur tutje,
Me një nënkuptim dhe pak ironi.
Kështu shfaqet bota poetike mbi njerinë,
Herë zgjohet herë përpëlitet.
Këtu as kuptimi më i thjeshtë,
Tek ky njeri as hënë, as dritë,
Dhe vdekja nuk sjell çudi.
Ndaj një grushtë i fortë,
Të godasë luksin dhe babëzinë,
e pa fre,
Se njeriu është njëlloj,
Ka shpirt, ka dhe shpresë.
VETMI
Kam ardhur ca ditë mes malesh,
Larg pluhrave, zhurmës dhe dhimbjes,
Larg pritave, kurtheve dhe intrigave,
Këtu ndihesh i lumtur mes ulërimave,
Larg krismave e lajmeve pa fre,
Larg kronikave të zeza,
Që mbjellin zjarr dhe rrufe.
Këtu Tomorri ka bar dhe ajër
Mes aromës dhe ujit të kristaltë,
Këtu njeriu ka nevojë për vetmi.
