Mimoza Ahmeti
Është çudi kur je femër
Mua tani më vjen për të qarë. Më duket sikur
shkarkesa yjesh më janë grumbulluar te sytë.
Dot nuk duroj,
ndërsa çengelat e nervave ndërsa tërhiqen
kundrejt njëri-tjetrit.
Kangur me foshnjën në xhep
duket figura ime së largu
këtu në bregdet.
Më vjen për të qarë. Jam bërë barrë.
Me siguri molusqet e buta tani
lëvizin kapakët e fortë brenda ujit
dhe kandilat e kuq
kushedi ç’udhëtim të mahnitshëm
kanë marrë
Është çudi kur je femër…
E keni parë natyrën kur tmerrohet, fryn
e shkatërron!
Kur si përbindësh shkrifëron gërmadhat
e mohimit…
Pastaj, kur pastaj, e lehtë dhe e trandur,
me sytë mëdhenj plot hije
pret një vazhdim, një lindje fëmije
buzë detit ku i vjen për të qarë, për të qarë,
ngaqë se si është, është me barrë.
Ne ato orë të ditës kur molusqet e buta
hapin kapakët e fortë brenda ujit
dhe kandilat e kuq
kushedi ç’udhëtim të mahnitshëm kanë marrë…
Klithma ime
Unë do të vdes,
më kot lutesh të zgjohem nën këtë hark të kuq të perëndimit
ku pisha digjen,
e kotë t’i ngjallësh akrepat e mugët të ndjenjës në këtë orë.
Sepse kam rënë,kam rënë prej kohësh,
E madhe,me zhurmë,e vrarë kam rënë,
me një plagë të kuqe që e shihja vetëm unë.
Oh,me zhurmë,më shumë zhurmë kam rënë,
e pakallur kam rënë,
mbi këtë tokë kam rënë.
Dhe askush s’e pa ku ra ulërima ime,
askush s’e dëgjoi,
askush nuk e di ku endet tani ajo,
ku ulërinë ulërima ime.
Të kam pranë rini e freskët,
tendencioze, plot muskuj.
E shoh dorën tënde të zgjatur përmbi trupin tim,
dorën tënde të fortë, dorën tënde të lutur,
dhe buzët e tua shpirt-ndjellëse i prek e i dëgjoj me zemër.
Por..unë kam rënë, unë po shuhem ngadalë,
nën peshën e trupit tim që po ftohet
të gjakut tim që po ngrin në deje,
ndërsa klithma ime shtegton e deh,
dhe vetëm për të bëhem merak unë,
ndërsa vdes.
Ju a e dëgjoni?
Gjithçkaja Ime
Vaje të kaltra për ty më lëshojnë flokët
dhe goja s’është veç një pasqyrë e krisur
prej dhimbjesh të dala nga mishi me shkulje
prej asaj që të kam pushtuar kurrë për mos të të lëshuar.
O dendësi bari e gjelbër e kraharorit tënd
o drurë të egër aromë lëshues të këmbëve të tua,
o krahë që vetëm krahë dhe vetëm krahë lëshoni,
o ti, qafë e butë dhe e fortë njëherësh
O ti gjithçka, gjithçkaja ime,
gjithçkaja e natës sime,e ditës sime,
ti, gjithçka
O rruzull i errët, o rruzull i verbër,o rruzull shkatërrues
i sedrës sate të kafshuar.
Të gjitha ju, gjithçka te ti.
Vetë ti:
Qëndro, më vështro,
mos më vdis në duar
Një tokë një herë e gjetur
kurrë më s’është harruar!
Krye ëndrra
Nusja e bukur, veshur në argjend.
Melankolike, si hëna e zbehtë.
Vallëzonte, ndiqte valsin ritmikisht.
Gëlltiste lotët,dhimbjen e vërtetë.
Kjo ditë.. krye ëndrra që kish thurur.
Martesa që tërë jetën kish menduar.
Si dasmë-funeral e kish muzikën
Me magji shtrigash,krevatin mbuluar.
Dekada shkuan, nusja e zhgënjyer…
E shpirtkëputur për ëndrrën e vjedhur.
Kur vjen Tetori, i rrjedhin dy lot.
Ajka e lotëve, nëpër vite mbledhur