Suplementi Pena Shqiptare/ Irma Kurti: Në parkun e huaj

1018
Sigal

Askush nuk e di pse unë shkoj çdo ditë në një nga parqet e shumta pranë shtëpisë sime. Përse nuk iki diku tjetër, për shembull, por pikërisht tek ky me emrin: “Parco della Trucca”. Mes thirrjeve të fëmijëve, mes njerëzve që vrapojnë, ulen nëpër stola e vështrojnë liqenin me mjellma, apo të tjerëve që shtrihen mbi bar, mua këmbët automatikisht më çojnë atje. Ndalem në një stol dhe kundroj pemët e rreshtuara me rregullsi uniforme njëra pas tjetrës me degët e përkulura nga manat e bardha dhe të zeza. Janë të dashura për mua këto fruta, të shtrenjta aq sa nuk mërzitem t’i sodit, sikur të ishin peizazhi më i rrallë që mund të më kenë zënë sytë ndonjëherë. Më duket e pakonceptueshme që njerëzit kalojnë nën hijen e tyre dhe askush nuk tenton t’i mbledhë, t’i shkundë, siç do të ndodhte në vendin tim. Në shatërvanin pak më tej, një ujëvarë disa metra e lartë, ku reflektohet drita e diellit kërkon të më tërheqë vëmendjen. Por më kot. Ndodh shpesh që era rrëzon mbi mua gjethe apo mana. Unë i mbaj në duar, i vështroj, sikur të zbuloj një mister që e ka zanafillën tek vendi im, prej nga kujtimet kapërcejnë detin dhe ndalen në Bergamo, në qytetin ku jetoj dhe më gjejnë pikërisht atje, në park. Fëmijë, im atë më çonte shpesh në fshat, tek disa të afërm të tij. I gëzohesha hapësirës, gjelbërimit që më ofrohej si një dhuratë e natyrës. Për disa orë apo një ditë unë nuk vrapoja tek oborri me pluhur i pallatit në formë L në Elbasan por ndodhesha në gjirin e natyrës, mes këngës së zogjve e bilbilave. Dëshirat e mia merrnin jetë tek një lis madhështor i mbushur me mana. Nën hijen e tij, unë shndërrohesha në një të rritur, i matja hapat, i hidhja me kujdes me frikën se mos shkelja frutat e rëna përtokë. I mblidhja një e nga një, disa i haja dhe të tjerat i vendosja në një shportë kashte. Isha më e lumtura në botë. E humbja nocionin e kohës, kur si nëpër mjegull dëgjoja zërin e babait që më thërriste. Isha aq e përqendruar në atë bollëk frutash, që s’e ndeshja rëndom në të përditshmen time, sa nuk i përgjigjesha. “Irma, shiko se kanë mbetur akoma mana në tokë!”- më thoshte ai duke m’u afruar dhe atëherë, po, e dëgjoja. E vështroja dhe buzëqeshja e tij më ngrohte më shumë se dielli. Mblidhja frutat e fundit. Shporta tanimë ishte plot dhe po kështu shpirti im fëminor i mbushur me ngazëllim. E përqafoja fort babain. Doja t’i thosha “faleminderit” që më solle këtu, doja t’i thosha se ndjehesha aq mirë e rrethuar nga gjelbërimi, pemët, kjo paqe pafund që më rrethonte, por të dy vazhdonim të heshtnim dhe ai përqafim i zgjatur sfidonte mijëra fjalë të thëna. Janë kujtimet që më mbajnë të ngulur në stolin e parkut të huaj, por mbi të gjitha është zëri i babait që prej ca kohësh s’e dëgjoj më dhe që më mungon tmerrësisht. Zëri i tij më arrin aq i kthjellët, aq i ëmbël dhe ledhatues nga thellësia e viteve sa unë prekem, emocionohem, derdh lot si një fëmijë që ka humbur rrugën drejt shtëpisë. Këtë herë e braktis stolin ku jam ulur me kujtimet dhe me hap të sigurt shkoj drejt pemës që e fiksoja me vështrim. Ngrihem në majë të gishtërinjve dhe arrij degët e mbushura me mana. Nuk jam më ajo mesogrua që e di se çfarë kërkon nga jeta, por një fëmijë e veshur me një fustan të shkurtër më ngjyrë jeshile. Nis t’i këpus manat një e nga një e të provoj ëmbëlsinë e tyre. Orët le të vrapojnë me ritmin e tyre të çmendur. Jam e sigurt që nuk do të humbas në këtë park. Pas pak do të vijë babai, do të më përqafojë, do të më mbajë përdore dhe të dy do të marrim rrugën e kthimit për në shtëpi.