NE PUNE E SIPER PER PERGATITJEN E BOTIMIT “LAMTUMIRE POET” ME RASTIN E NJE VJETORIT TE LARGIMIT TE POETIT PETRIT RUKA
Në këtë botë të zhurmshme e plotë xhelozi është e vështirë që së gjalli të marrësh trofeun e merituar të suksesit. Atë zakonisht e marrin të pamerituarit, por për fatin e tyre të keq nuk e gëzojnë gjatë. Koha i dënon duke i futur në sirtarët e harresën së përjetshme. Ata një ditë vdesin dhe pas vdekjes vdes dhe emri i tyre. Vetëm atëhere “të talentuarit” mbeten pa talent, shkrimtarët pa libra, të pasurit pa lekë dhe të varfërit shpëtojnë nga borxhet.
“Duhet të të mbulojnë që të të zbulojnë” thotë miku i ynë i paqtë Pëllumb Kulla. Një thënie prej pak fjalësh, por me shumë filozofi. Fatmirësisht “Juria” e popullit zhvlerëson vendimet e institucioneve, shpall pavdekësinë e meritorëve dhe hipotekon veprën e tyre në pasurinë e kombit.
Edhe pse lavdia për njerëzit e mëdhenj zakonisht vjen pas vdekjes, asnjë prej tyre nuk do të donte të nxitonte ta merrte atë në mënyrë të parakohëshme. Është krejt normale. Edhe një arkëmort floriri nuk mund tia prishi mendjen as grykësit më të madh për pasuri për tu shtrirë në të para kohe. Por koha ka treguar se ka edhe shumë njerëz që e firmosin pavdekësinë e tyre së gjalli.
Vdekja drithëron çdo qenie njerëzore. Frika e vdekjes e lodh njeriun më shumë se vet akti i vdekjes. Secili mundohet ta largojë atë nga vetja dhe ta perceptojë si diçka që mund tu ndodhë vetëm të tjerëve. Dhimbja e thellë që shkakton ajo, është pjesë e kulturës së krijuar nga njerëzimi, për tna kujtuar se jeta është sublime dhe duhet respektuar, gëzuar e ruajtur.
Por ja që fatet njerëzore janë të ndryshme. Lotaria e gjeneve, por jo më pak edhe stili i jetës i japin të drejtë vdekjes të zgjedhë pa radhë. Kështu ndodhi edhe me ne. Humbëm para kohe vëllain tonë të vogël, Petrititin. E humbëm në pjekurinë më të mirë artistike. Dhimbja që la pas ishte therëse.
Të shkruash për vëllain nuk është aspak e lehtë. Por edhe po të guxoje ta bëje një gjë të tillë nuk do të mundeshe kurrë. E megjithatë diçka shkrova në një nga botimet e mia të fundit me titull “Rikthim në vendlindje”. E dija që ai nuk do ta arrinte dot botimin e këtij libri, për të cilin më motivoi e më ndihmi aq shumë. Luftova me kohën dhe përgatita vetëm një kopje që ai ta shikonte para se të mbyllte sytë përgjithmonë. Për parathënie të librit zgjodha vetëm katër vargje të tij:
“Atje në avllinë e shtëpisë së braktisur
Del prap e kullot breshkë e fëmijërisë.
Prap çon nëpër kopshtet me gardhe të gremisur
Emrin tim me thëngjill, shkruar mbi kurriz….”
Këto janë vetëm katër vargje nga krijimtaria mbresëlënëse e tim vëllai, si një betim se vendlindja është më e shtrenjtë se gjithçka tjetër, është guri parë kilometrik ku fillon dashuria për fshatin e lindjes, krahinën dhe gjithë vendin.
“Ndonjëherë dyshoj se poezia ime e parë mund të jetë shkruar duke fishkëllyer si fëmijë pas ndonjë fryrje zemre nga gëzimi a mallëngjimi në ndonjë udhë të fshatit ku linda. Mbase në ndonjë dasmë, apo vdekje të rëndë ku ne fëmijët morëm “mësimin” e parë se si çlirohet një zemër e rënduar nga një lëmsh ndjenjash të përziera.“ – shkruan Petriti në një nga intervistat e veta të vitit 2019.
Unë dhe Petriti morëm rrugë të ndryshme. Ai letërsinë e kinematografinë, ndërsa unë botën e shkencës. Im atë i ushqeu Petritit fantazinë me përrallat magjike që tregonte, ndërsa unë e mëkova me dashurinë për librin. Petrit nuk i mjaftuan kurrë orët e ditës. Ai ishte njeriu që përçmoji natën, duke e zgjatur e zgjatur ditën. Për vite të barabarta, ai me siguri qëndroi zgjuar shumë e shumë më gjatë se ne të tjerët.
Ka kaluar një vit qëkurse Petriti nuk është më. Ai është andej duke biseduar me të ikurit e tjerë. Largimi i tij la dhimbje. Por dhimbja u lehtësua nga dashuria, vlerësimi dhe mirënjohja që shprehën miqtë e tij. Ata shprehën ngushëllime të ndjera, dhuruan karafilë të bardhë e kurora, shkruan artikuj këtu, atje, madje edhe në kontinente të tjerë, folën në televizorë, thurën elegji, dhe ngritën këngë.
Petriti iku me buzën të kënga e popullit. Iku i përcjellë me magjinë e baladave të moçme arbërore. Iku duke dëgjuar simfoninë e erërave rrebele të Tepelenës dhe gurgullimën e ujrave të Vjosës që e desh aq shumë, iku me shpirtin e trazuar që nuk mundi t’i thoshte të gjitha….
E nderuan Poetin dhe unë mblodha gjithçka që munda për përcjelljen e tij. Në nderim të Poetit, por edhe të miqve të tij, përmblodha gjithçka që munda në këtë botim që e quajta thjesht “Lamtumirë poet”!
Ky nuk është botim im, por i mijra njerëzve që folën me shpirt e zemër. Faleminderit o njerëz të mirë, të njohur e të panjohur! Ky është botimi juaj, është bëkimi që i dhatë Pëtritit në rrugëtimin e tij të fundit. Ju i dhatë atij karahët e artë për tu ngjitur drejt qiellit, yjeve dhe diellit. Ju e bëtë të vdekshmin të pavdekshëm. Dhe këtë fat nuk do ta kemi të gjithë.
