Sonet
Tani më shpesh më qeshet dhe qesh vetë,
nuk qesh me dhelpëri si plak me huqe .
I degustova ndofta gjithë idetë,
siç degustohet vetëm verë e kuqe.
Zë qesh tulitur dhomës me kolltuqe,
përze një mizë që ulet në xhaketë,
apo këput nga lulja një burbuqe,
gjë tjetër s’më çudit dhe jam i qetë.
Jam dëshmitar i gjithë marrëzive,
po jam dhe pjesëtar në marrëzitë!
Ndaj nuk habitem fare prej çudive,
mbase nga kjo me vete qesh përditë
dhe pakëz nikotinë u jap mushkrive,
kur s’e largoj cigaren nga gishtrinjtë.
Malli
Hëna brirët lan në lumë, uji yllin e spërkat…
Unë sillem nëpër shelgje sonte natën fillikat.
Bulku fshehur pas një drize lumit iso po i mban.
Natë e viseve të mia mbushur plot me jargavan.
Si një rrahje flete molle një të puthur afër ndiej.
Sonte njerëz dashurohen tek ky mal nën këta qiej.
Edhe unë u dashurova dhe me jetën pata fat,
ndofta edhe puthjen time e dëgjoi një fillikat.
Ndofta ndezi një cigare pranë shelgut tek ky vend,
ndofta buzët i lëvizi dhe diç solli nëpër mend.
Ndofta, ndofta! …Lumi derdhet,
flladi thinjat m’i shpërndan,
natë e viseve të mia rreh
në xham me jargavan.
