Shkrimtari thinjash shikoi orën, edhe pse e dinte sa tregonin akrepat përtacë. Mundohej t’i mbushë mendjen vetes se tridhjetë minuta pritje, nuk janë dhe aq shumë. Ecejaket e njerëzve në hapësirën mes portës së filologjikut dhe kthesës së rrugicës për në bibliotekën e fakultetit, u shuan. Vuri kurrizin pas pemës. Trungu, si kafshë kureshtare ngrehur në këmbët e pasme, matet me hijen përthyer në murin me suva të ngrënë. Degët harlisen nëpër gjelbërimin e padepërtueshëm. E tundon kureshtja të vëzhgojë pas xhamave të sallës në katin e dytë. Nuk i kujtohet në qe e leksioneve apo e seminareve. Gea rrinte nga dritarja, ndonëse atij nuk i vinte mirë. Tiparet e saj i ngatërrohen. Në të djathtën e profilit rrëzohen flokët e gjatë biondë, ndërsa në tw majtën, flokët e shkurtër pis të zinj, kthehen në mesin e faqes, aty ku mollëza e faqes lëshon vezullim. Prej ditësh ka humbur qartësinë e fytyrës së Geas. -Prapë këtu? U kthye rrëmbimthi t’i tregonte udhët njeriut që hynte dhunshëm në punën e tij. Para syve tipare të njohura. Hunda pak e zgjeruar në flegra, sytë ironikë me kaltërsinë bezdisëse; balli, rrudhur për të fshehur të qeshurën e buzëve, e sollën në vete. -Eja babëlok, të prisja. -Ku e dije? -Shqisa e domosdosë. I njohuri u shfaq për të përtypur minutat e pritjes. I futi krahun dhe iu drejtuan lokalit ku kryqëzohet rruga e Elbasanit me atë që zbret nga fakulteti i inxhinierisë së minierave, nga ku mund të mbante nën kontroll hapësirën e oborrit. -Gean pret? -E kë tjetër? Bashkëbiseduesi e vështroi në sy, ngriti gotën e rakisë për të zgjatur kohën e të menduarit. – Nuk u mërzite?- ngulmoi. -Më së fundi e binda, – psherëtiu shkrimtari. Nxori një cigare dhe ashtu të shtrembëruar e vuri në buzë. -Më jep dhe mua. -E fundit. -I sigurt që do të vijë? -Lexoje! Mbi ekranin e telefonit shkronjat e mesazhit tregonin se ajo e priste në orën tre, aty ku shkrimtari kishte ngulur vështrimin. Shkrimtari buzëqeshi nën hundë dhe lëshoi dy rrotulla tymi simetrike me njëra-tjetrën, aftësi që i bënte njerëzit të çuditeshin, por ish-shoku i dhomës ia njihte dhe këtë cilësi. I rrahu shpatullat. Në kokë i erdhën pyetje të panumërta. Nuk mundi të zgjedhë. I la të shuheshin. Kthehen të shohin njëri-tjetrin, çdo herë dhe më pranë, edhe për jetën kur s’kanë qenë afër. I porsa- ardhuri dallon çdo detaj të profilit dikur të lagur. “- Je bërë qull. – Nuk e takova. – Në shi qëndrove? – Jo, në diell. – Dukesh! – Pikat e shiut zgjatin lulet e mimozës, i lëkundin, derdhin mbi mua parfumin e flokëve të Geas – Edhe shpëlahen. Ajo më do, – vazhdoi pa ndjekur logjikën e bashkëbiseduesit.- Kjo më tremb.- Ti e di ç’kemi bërë. Aq lehtë do t’i lerë pas krahëve? Ende më djegin shalët nga thonjtë e saj- Harroje. -Të qe aq e thjeshtë! Studenti, (më vonë u bë shkrimtar i njohur), fshiu kokën me peshqir. Ngjante me drurët dekorativë, që gjatë dimrit i krasitin aq shumë sa nuk të besohet se prej krahëve të nxirë do të dalin prapë sytha në pranverë. Çdo ditë në orën tre pas mesit të ditës, zinte rrëzën e drurit vetmitar në krah të godinës së fakultetit.” E vështron në sy, çuditet: riti vazhdon edhe pas kaq vitesh. Sa herë ora tre është përpëlitur mes pritjes e zhgënjimit? Pëlhura biondë e flokëve të Geas tundet në vjeshtën e ditëve të qytetit studenti. Ajo u martua pa mbaruar studimet. Martesa bëri bujë edhe për shkak të dashurisë së hapur me studentin e grupit, këtë që sot hijeshinë më të madhe e ka prej famës letrare. Mbi favoritet e tij bionde, pjalmi i dikurshëm i luleve të mimozës, skërmit buzëqeshjen e hidhur të thinjave. Miku i shkrimtarit hodhi sytë nën dritaret e fakultetit. Atje ku ishte druri i famshëm që i kishin thurur aq vargje brezat e poetëve studentë, tani hidhte shtatin e brishtë një ulli. -Kur u tha mimoza? Shkrimtari shikoi orën: – Ika unë. Nuk priti kamerierin t’i kthejë kusurin. Nxitoi përmes oborrit të shkretuar dhe i nguli sytë ullirit. Prej qerpikëve ovalë të gjetheve ndjeu mijëra përkëdhelje vështrimesh. Në muret e lagësht fijet e rralla të myshkut lëkundin ëndrrën e nemitur të luleve të mimozës. Ish-shoku i dhomës e ndoqi deri te kangjellat rrethuese. Miku i tij shtegton në imazhet e së shkuarës. Vështroi supet e përkulura të shkrimtarit dhe u bë gati ta thërrasë. Nuk di pse ndaloi kur një vajzë elegante, jo më shumë se njëzetedyvjeçe, krenare në bukurinë e saj joshëse, hyri në oborr nga rruga e fakultetit ekonomik. Flokët e zinj, prerë shkurt, me cepat e kthyera, kapin mollëzat e faqeve. Mbi ballin e hijshëm i lëkunden hijet e ballukeve. Vetullat e harkuara ndjekin gjallërinë e syve. Xhakoventoja gri i nxjerr në pah belin nazik dhe gjinjtë e paduruar. Me hap të lehtë, gati të pandjeshëm, iu afrua shkrimtarit nga pas. Ai u kthye krahëhapur. U puthën në buzë. Tingujt nga kulla e sahatit në sheshin “Skënderbej” lajmëruan se ora tre e pasdites sapo kaloi.
