E QESHURA
Të hutuar mbetëm
Si dy fëmijë
Zënë për hiçmosgjë.
Paskësaj
Sa gjatë u pamë në sy!
Dhe befas
Njëherash
Ia dhamë të qeshurës.
Hiçmosgjëja
Ishte veshur
Me absurditetin e gjithçkaje.
Për të cilat
Ia vlente të qeshnim
Madje mirë
Se sa të vuanim
Sidomos
Ca më tepër.
Gjetëm veten
Te kjo e qeshur.
KURDOHERË UNË
Shqetësimin tënd
Sinqerisht
Mjaftueshëm e ndjej.
Por në këtë çast
Përpara meje ngrihet pyetja:
Nga që ti ke nevojë
Për gjithçka
Çfarë duhet dhe çfarë mund
Të bëj unë?
Aq më shumë
Forcohet kjo pyetje
Kur mendoj se askush
Nuk ka absolutisht të drejtë
Të shkojë
Te gruaja të cilën e ka braktisur
Në kohën më të nxehtë
Të dashurisë me të.
Aq më tepër kur tashmë
Të dy e dimë
Që mes nesh
Ende asgjë nuk ka mbaruar.
Dhe ti e ke mëse të qartë,
Që edhe pse mund të bësh dashuri
Me kë të duash
Në brendësi të shpirtit tënd
Jam kurdoherë unë.
