Në parkun e vjetër, vetmuar nën shiun e imët,
Dritë e mekur mbuluar gjethesh prej vjeshte
Trungje të zinj, të zhveshur nga vjeshta e tretë,
Prisja si një lypsar i çuditshëm, askënd, as ty.
Stoli i vjetër, e vetmja vetmi sendesh të patretur,
Një si mjegull tyl-martese endej drithërues sipër natës
Nuk e dija, nuk e dija se do të mbërrije ndonjëherë aty.
Nuk e dija nëse ndodheshe në Itali, Brazil a Suedi,
Kur në një letër më kërkoje të vallzonin se toku nën shi,
Tangon e famshme të Jeniffer Lopez, e Richard Ger, çudi,
I mahnitur lashë gjithçka absurde, të ngrohtë, të flligësht,
Dhe zgjodha këtë park të vjetër në periferi,
Ndrojta ende nuk kishte ikur e gjitha kur arrita,
E dija se e gjithë kjo ishte jo thjesht e vetëm çmenduri.
Nën shiun e butë, nën shiun e heshtur, ja tek mbërrite vërtetë
Kjo copë e planetit të errët, pa njeri, befas ndriti çuditshëm,
U ngrita ngadalë të të prekja butë, mahnitshëm, rrënqethshëm,
Nuk dija nëse doja të vallzoja, apo të të mbroja nga të ftohtit.
Këmisha e lagur linjat e turpit biskonjë të tregonin tani,
Dhe ti u mbështete pas meje e thjesht më the përsëri,
Të vallzojmë tangon tonë e pastaj, pastaj..të bëjmë dashuri!