Lëpihet qelqesh hën’ e zbehtë.
Ç’po mih një kthetër në sepet.
Këtu, pa kthyer tash sa vjet
në shpi të nënës mbetur shkretë,
kush paska hyrë? Kush do të jetë,
që mih kjo kthetër në sepet?
E hapa portën në mesnatë,
pa pipëtirë asnjë kanatë
me drojen se mos zgjoj ndokënd
dhe mbajtja vesh heshtjen e rëndë,
teksa mësoj me terrin sytë
veç me pak dritë në superdritë.
Marrtaz shqova paksa muret,
mandej u shfaqen gjith’ konturet
që syri im i veshi vetë
me plus-minus identitet
gjer u lëshova në divan.
Erëmon perrëth diç si temjan.
I mbylla sytë të shoh më mirë
ç’më fshihnin vitet bërë fir,
prejsè e ambla ime amë
doli pa kthim prej këtij pragu –
kur një gërrvimë e një rropamë
ia dhanë së larti nga çardaku.
Brofa vrik e mbajta vesh.
“Ç’të jetë?” – hamenda. Bën vaki
kësaj mesnate që të ndesh
të tjerë bujtës në shtëpi?
Marr shkallët ngjis e befas step:
rrëmon një kthetër në sepet.
Përnën çardak, në kat të dytë,
në odën e së amblës amë
qenë qitë sepeti pirg stolitë
dhe kthetra mihte me rropamë
sikur andej shkepte mëlçitë –
krejt rropullitë e s’ndjerës nanë.
Shituar mbeta mu në prag
me morsë ndërdyshje i mbërthyer –
mes frik’ e mllefi zemërak
pashë gjithçka me sy të shqyer,
si fekste pirg’ i verdhë në cep
dhe mihte kthetra në sepet…
Me vite larg kësaj shtepie
qëkur iu kthye qiellit nëna,
si t’i besoj kësaj shajnie?
Të mos zë besë çka ndiçon hëna?
Dhe ndjej se as nuk iki dot
mbuluar prorë me turp e ndoht.
Do t’ketë qenë vrull prej pantere
mbi prenë e pyjeve mesvere
kërcimi im me thonjtë në fyt.
Dhe çjerrje, klithma gjer tek yjtë…
gjer kur një krismë përposh buçiti –
gjëmim i mbytur dinamiti.
Pashë jetën të më hiqej osh…
I errët gjaku që përposh
rrodhi dhe veshi stolitë.
Tash nga tavani s’ua shqis sytë
tek ikin hapat nëpër shkallë…
Mbeç as i vdekur, as i gjallë.
