METAMORFOZË
Ah, moj e dashur…
zjarrit që ndezëm,
po i bien flakët dalngadalë
dalngadalë dhe prushi
do të tretet në hi
dhe hirin do e marrë era
e do shpërbëhet në mall
e brenda mallit
do të digjemi Unë e Ti…
…dhe ishte kjo metamorfozë
pjellë e një çasti tekanjoz
MË LINI TË JEM VETJA.
Shpesh unë sillem
si gjithë të tjerët
Fundja si ndjehem
Dhe vijnë ca “miq”
e më këshillojnë
-Bëj kujdes!
Nuk i shkon kështu poetit.
As vetë nuk e dinë
ç’kërkojnë të mjerët
Afrohen në koefidencë
Të rregullojnë kapelen
Të drejtojnë kollaren
Sikur të jem veshur
me rrobat e mbretit.
Dhe nuk ndodh rrallë
Nuk e kuptojnë
që më mërzisin ditët
Të them të vërtetën
Nuk iu bëj dot ballë
Mos vallë këta
Do të jenë hipokritët?
