Dhe unë kisha qejf , të isha sot aty
Ta ndiqnim së bashku rënien e bores:
Floknajat e saj gjithë bardhësi
dhe dridhjet e lehta të dorës.
Tē dilnim rrugëve, pa çarë kokēn
dhe nëse shkisnim , s’kish problem,
sepse të jesh gjithmonē krah teje
dhimbjet dhe plagët nuk i ndjen.
Tek ne ajo bie shumē rrallë,
prandaj dhe pritet si princeshë.
I nxjerr të gjithë në trotuar
dhe bën çdokënd të buzëqeshë.
Askush nuk do, të hyj më brënda,
ndonëse dikush dhe mund të mardhë.
Çdo prekje e saj është puthje e ëmbël
por edhe një ogur i bardhë.
Dhe unë kisha qejf të isha aty
(Por ti ftesën time se more)!
Ti shtonim vetes më shumë bardhësi,
por dhe pak spektakël dëbore
