/Gazeta TELEGRAF
Kryeministri Edi Rama, njëherazi edhe Kryetar i Partisë Socialiste të Shqipërisë: “Komunizmi ishte në anën e duhur të historisë”.
Fatbardh Kadilli, kandidat për Kryetar të Partisë Demkoratike të Shqipërisë u shpreh ditët e fundit se: ai do ta ndajë partinë e tij “demokratike” nga “kultura e anti-komunizmit”.
Në trojet shqiptare dhe mëtej, po zhvillohet stërvitja ushtarake historike e Aleancës së Atlantikut Verior, NATO, “Defender Europe 21”, një ngjarje kjo që duhet të përshëndetet nga të gjithë shqiptarët që besojnë në vlerat perëndimore, të cilat NATO ka promovuar dhe i ka mbrojtur që prej themelimit të saj në prill të vitit 1949. Kjo stërvitje është me të vërtetë një ngjarje që na jep shpresë se Shqipëria mund të bëhet, eventualisht, megjithë paaftësitë e klasës politike shqiptare të këtyre 30-viteve për të ndërtuar shtet. Respekt për burrat dhe gratë në uniformë, ushtarakët tanë dhe të aleatëve tanë nga shumë vende, nga të dy anët e oqeanit!
“Kryeministri aktual nuk e fsheh fare mbështetjen e tij për ish- regjimin diktatorial, ndërkohë që muajt e fundit është shprehur nga foltorja e Kuvendit, ndër të tjera, se “komunizmi ishte në anën e duhur të historisë”.”
I kujtoj lexuesit se, objektivi themelor i Aleancës së NATO-s, ishte dhe mbetet mbrojtja e lirisë dhe sigurisë së vendeve aleate anëtare të kësaj aleance ushtarake, me të gjitha mjetet politike dhe ushtarake që ajo ka në dispozicion. Aleanca NATO mbetet pra, instrumenti kryesor i sigurisë së komunitetit trans-atlantik, i cili me veprimtarainë e tij ushtarake, njëkohësisht, shpreh edhe mbron vlerat e përbashkëta demokratike, të lirisë dhe të drejtësisë. Falëminderës të Madhit Zot që e kemi NATO-n se përndryshe, nëqoftëse do të ishte krejtësisht në duar të kësaj klase politike të këtyre 30-viteve të kaluar, Shqipëria do të ishte sot edhe më keq se ç’është.
Po cilat janë këto “vlera të përbashkëta demokratike” që mbron NATO dhe që duhej të ndanin të gjitha vendet aleate të NATO-s, përfshirë Shqipërinë? Pasi jemi gjithnjë në atmosferën e zgjedhjeve të 25 prillit, zgjedhjet e lira, të drejta dhe demokratike janë një element kyç për një shoqëri demokratike. Për 30-vjet tranzicion, Shqipëria, përfshirë zgjedhjet e fundit, nuk ka zhvilluar zgjedhje të pakontestueshme dhe të pranueshme nga të gjithë, si të lira dhe demokratike, përfshirë entet ndërkombëtare, siç është ODIHR-i dhe nga faktorët kryesorë politikë shqiptarë. Për shkeljen dhe mospërfilljen e vlerave perëndimore nga qeveritë shqiptare të tre dekadave të kaluara, mjafton të lexoni raportet vjetore mbi të drejtat e njeriut të enteve të ndryshme perëndimore, ku Shqipëria, megjithëse anëtare e NATO-s, vazhdon të mbetet “pjesërisht e lirë” dhe ndër vendet më të korruptuara në botë.
“Diplomatët Perëndimorë në Tiranë i trajtojnë politikanët shqiptarë, sikur këta na qenkan “jeffersonian democrats”, demokratë si Jeffersoni, njëri nga baballarët e Kombit amerikan. Jo, more jo, nuk janë të tillë, as nuk duan të jenë të tillë.”
Megjithëkëtë, diplomatët perëndimorë në Tiranë i trajtojnë politikanët shqiptarë sikur këta na qenkan “jeffersonian democrats”, demokratë si Jeffersoni, njëri nga baballarët e Kombit amerikan. Jo, more jo, nuk janë të tillë, as nuk duan të jenë të tillë. Këta nuk kanë asgjë të përbashkët, as me Xhefersonin, as me demokracinë. Për 30-vjet tani, ata nuk janë distancuar nga e kaluara komuniste – pjellë e të cilës janë – dhe as nuk kanë marrë ndonjë masë serioze për dekomunistizimin e shoqërisë shqiptare. Politika shqiptare aktuale, me një paturpësi arrogante vlerëson “të mirat dhe sukseset” e regjimit të Enver Hoxhës, njërit prej diktatorëve më të egër që ka njohur historia evropiane dhe botërore. Merreni me mend, se sa keq janë punët, një kandidat i shpallur për Kryetar të Partisë Demokratike (Fatbardh Kadilli), në opozitë, u shpreh ditët e fundit, se ai do t’a ndajë partinë e tij “demokratike” nga “kultura e anti-komunizmit”. More zotëri nga cili “anti-komunizëm”? Çfarë bëtë ju për dekomunistizimin e shoqërisë shqiptare gjatë këtyre viteve? E mbarë shoqëria shqiptare, çfarë ka mbjellur gjatë tre dekadave të fundit, po korrë tani. Në prag të greminës, politikisht, ekonomikisht, ndërkohë që presim nga ish-prokurorët komunistë t’i sjellin atij vendi drejtësi! Jeni mbi një kapërcyell, të distancoheni nga komunizmi kini frikë, por as nuk kini bindjen morale dhe politike, se duhet të bëni një gjë të tillë. Janë një numër deklaratash dhe veprimesh nga përfaqësues të partisë në pushtet, që janë venë në lëvizje kohët e fundit, e që lenë të nënkuptohet se, distancimi zyrtar nga e kaluara, komunizmi dhe dekomunistizimi i shoqërisë shqiptare, nuk është në rendin e ditës me këta pushtetarë, megjithë praninë e anijeve të NATO-s në Durrës.
“Shikoni se sa poshtë ka rënë politika shqiptare në 30-vjet post-komunizëm. Fatkeqësisht, votuesit shqiptarë kanë dy alternativa politike, asnjëra më e mirë se tjetra: një, Partinë Socialiste e cila me krenari mbron komunizmin sipas Kryeministrit Rama dhe Partinë Demokratike, një kandidat i shpallur për kryetar i të cilës, bën thirrje që kjo parti të largohet nga “anti-komunizmi”.”
Kryeministri aktual nuk e fsheh fare mbështetjen e tij për ish- regjimin diktatorial, ndërkohë që muajt e fundit është shprehur nga foltorja e Kuvendit, ndër të tjera, se “komunizmi ishte në anën e duhur të historisë”. Persona të tjerë të zgjedhur në Kuvendin e ardhshëm kanë shprehur të njëjtat ndjenja. Ndërkohë, Akademia e Shkencave e Shqipërisë ka njoftuar fillimin e një rishikimi të historisë për të vendosur njëherë e mirë, sipas disa vërejtësve, hegjemonizmin enveristo-stalinist – historik dhe kulturor – mbi Kombin shqiptar nga pothuaj të njëjtit “historianë” nostalgjikë të komunizmit, të cilët e kanë shkruar fillimisht atë histori. Çfarë tragji-komedi! Ndërkaq, ndërsa këta udhëheqës shqiptarë po merrnin foto nga platformat e anijeve të NATO-s në Durrës, me Ambasadoren e Shteteve të Bashkuara në Tiranë dhe me autoritetet e larta ushtarake amerikane, në mes të Tiranës, aty përballë Kryeministrisë dhe Presidencës, është dëmtuar ato ditë, për të disatën herë, “Postblloku” që bashkon (burgun) Spaçin me Berlinin, një memorial ky që, përkujton viktimat e komunizmit në Shqipëri. Hapni sytë e reagoni! Kjo tregon se e shkuara komuniste nuk është e shkuar, të nderuar diplomatë, por është aktuale, m’u aty, në qendër të Tiranës ku jetoni e punoni edhe ju. Nëqoftëse nuk doni ta shihni, kjo është puna juaj, por kjo e shkuar komuniste po bëhet realitet në jetën politike dhe ekonomike të vendit, për ditë e më shumë. Ndoshta ju nuk mund ta ndaloni këtë frymë të re nostalgjike për komunizmin në Shqipëri, por të pakën do u lutesha, mos u bëni palë me të keqen, të mos heshtni ndaj këtyre dukurive, se ju jeni ata që do duhej të përfaqësonit dhe të mbronit vlerat perëndimore të lirisë e demokracisë, pikërisht ato vlera për të cilat ekziston NATO. Të nderuar përfaqësues perëndimorë në Shqipëri, ju lutem si një shqiptaro-amerikan i thjeshtë dhe u bëj thirrje: mos u bëni palë e “turpit në radhët e të paturpshëmve”! Flisni për dekomunistizimin e Shqipërisë, para se të jetë vonë.
Edhe kjo ka të bëjë me drejtësinë, sidomos në përvjetorin e revoltës antikomuniste në burgun e Spaçit. Shikoni se sa poshtë ka rënë politika shqiptare në 30-vjet post-komunizëm. Fatkeqësisht, votuesit shqiptarë kanë dy alternativa politike, asnjëra më e mirë se tjetra: një, Partinë Socialiste e cila me krenari mbron komunizmin si një sistem që “ishte në anën e duhur të historisë”, sipas Kryeministrit Rama dhe Partinë Demokratike, një kandidat i shpallur për kryetar i të cilës bën thirrje që kjo parti të largohet nga “anti-komunizmi”, që nënkupton të bëhet më shumë ashtu si partia simotër socialiste. Kjo është alternativa që Partia Demokratike ofron, të pakën nëpërmjet një kandidati të saj për kryetar të ri? Po cili është ndryshimi midis jush? Më mirë bëhuni bashkë, të dy partitë kryesore, se këtë po promovojnë edhe ndërkombëtarët aty në Tiranë, një parti-shtet me një udhëheqës të përjetëshëm, me kult personaliteti. Mblidhuni të gjithë rreth tij dhe duartrokisni. Rroftë demokracia alla-shqiptarçe! E buono per Albania!
Sido që ta merrni, sido që të mendoni ju të nderuar përfaqësues diplomatikë dhe të klasës politike shqiptare, Shqipëria nuk mund dhe nuk do të bëhet një aleate e denjë e NATO-s, pa dekomunistizimin njëherë e mirë të shoqërisë shqiptare dhe pa distancimin (por edhe pastrimin) e bindshëm të kësaj klase politike shqiptare, të sotme dhe të nesërme, nga trashëgimia komuniste, ashtu siç kanë bërë vendet e tjera ish-komuniste, që tani janë anëtarë të denjë të NATO-s.
Si një taksapagues amerikan, unë do të dëshiroja që Shtetet e Bashkuara dhe vendet e tjera perëndimore, të jenë gjithmonë pranë Shqipërisë, jo vetëm për një çështje, megjithëse tepër e rëndësishme, siç është vendosja e drejtësisë në vend, por të jenë pranë saj, edhe në mbrojtje të të gjitha vlerave të tjera perëndimore të përbashkëta demokratike që mbron NATO-ja, përfshirë edhe dekomunistizimin e shoqërisë dhe distancimin nga gulagu komunist i Enver Hoxhës. Është e qartë se kuadrot e nomenklaturës së Partisë në pushtet, nuk besojnë në distancimin nga e kaluara komuniste, por kjo është e vetmja mënyrë për ta bërë Shqipërinë pjesë të familjes evropiane dhe euro-atlantike, si dhe një vend anëtar të denjë të NATO-s, me të cilin do të krenohemi të gjithë, kudo që jemi. Heshtja e përfaqësuesve diplomatikë të vendeve anëtare të NATO-s në Tiranë, në lidhje me këtë çështje, nuk u bën nder, as vendeve që ata përfaqësojnë dhe, as NATO-s, që këto ditë po zhvillon stërvitjen ushtarake “Defender Europe 21”. Në këtë 48-vjetor të Revoltës antikomuniste në burgun e Spaçit, ndoshta kini nevojë për një rifreskim të kujtesës se çfarë përfaqësonte regjimi i Enver Hoxhës. Për të parë nga afër dhe pjesërisht Gulagun e Enver Hoxhës, do të sugjeroja që përfaqësuesit diplomatikë në Tiranë, dhe sidomos politikanët shqiptarë aktualë dhe ata që pretendojnë të bëhen udhëheqës të atij vendi nesër, të vizitojnë Spaçin, Tepelenën e të tjera vende të persekutimit dhe të vrasjeve të viktimave të pafajshme të komunizmit, tmerrin e Spaçit të cilin ish-ambasadori amerikan Donald Lu, gjatë një vizite atje, e kishte cilësuar si “një dëshmi të brutalitetit njerëzor”.
