Po nënë, ishe e uritur,
Duke vuajtur urinë e madhe të dashurisë,
Ishte lutja jote e heshtur
e dhe natën e gjatë,
Lotët e tu për gjoksin e fshehur
dhe dëshira për një shtrat të ngrohtë,
por ti ishe një nuse e premtuar,
“burri” yt
Duke pushuar mbi kokën tënde si një kurorë me gjemba,
Çdo natë një pikë gjaku ra në ballin tënd
Gjaku në fletët e tua të bardha,
dhe ju u të
Jezusi më do, do të thoje
Jezusi më thotë të dua të tjerët
Më të varfërit e të varfërve, ata si ju,
I dua ata edhe në agoni të tyre,
deri në frymën e fundit,
Dhe moho veten, ti flutur gri e qiellit…
dhe i ke dashur shumë, ti flutur e trishtuar e qiellit,
Duke mohuar veten të gjitha ëndrrat e kësaj bote,
Përveç statujës së virgin “jam i uritur” ke shkruar,
Atje, në shtëpinë e zemrës së madhe,
Ku vdiq fëmija i braktisur në krahët e tu,
ku plaga pas plagës do të hapet në zemrën tënde,
dhe trupi yt i plagosur
përmes kurr të fundit të Titagarh,
Rrugët e zymta shkëlqeu nga plagët e tua të rrjedh
trendafila me ngjyra të kuqe me mijëra petale në Kaligat,
Po Gonxhe, ti ishe i uritur,
sepse ti i dhe të tjerët të gjithë dashurinë tënde,
Ata që ishin më të fortë se ti,
Duke vdekur ditën e ardhshme në agim me ty,
Oh, një qind mijë vdekje së bashku,
Gratë e Brahman u lutën për “Kalin” zotin,
Ata gjithashtu luten për ty, “Motra e bengal”,
“Nënë Tereza” me sy vetëm për botën e të verbërve,
“sari” juaj blu u shfaq në rrugë
si një flamur shprese dhe një shtrat dashurie,
“Ne nuk jemi vetëm” tha e,
” Nëna jonë po vjen, duke ecur në gjurmët e diellit.”
E mësuar nga Drania jote * si fëmijë,
” Bëj një vepër të mirë sikur të hedhësh një gur në det,”
Dhe ti e mbushe detin me gurët e dashurisë,
ti, nëna jonë kalimtare,
Duke u ngjitur në altarin e poetët,
përmes qiellit të dashurisë së një bote jetime…
