Dyzim qyteti
Shëmbëllimet e mijëra kalimtarëve,
shumëfishohen nga pasqyrat
e vitrinave luksoze.
Ata kryqëzohen e puthen:
nga mëngjesi në mbrëmje,
nga mbrëmja deri në të aguar.
Të divorcuar nga shëmbëllimet e veta
njerëzit ndihen gjithnjë
e më të vetmuar.
Rënie
Fluturat harruan rrugëtimin e përditshëm
dhe krahëthyer u futën,
në flurudhat kobzeza
të plumbave.
Faqen e veremosur
të dheut e çukisin,
pikiatat mortore
të pëllumbave.
Vetëtransplant
Prej vitesh i thinjur e drobitur
nga diarrè e truve.
Zorra qorre ia ka mbushur,
zgavrën e zbrazët nën kafkë.
Sfilitet marramendshëm
nga zjarrmi e iluzioneve:
për t’u vetëparaqitur
politikan i aftë.
Blice
Vetëtimat – blice të Perëndisë.
Çjerrin maskat prej nate
në fytyrat e njerëzve.
….që në thellësitë e qenies
së njëri-tjetrit të shohin
më mirë
ligësinë.
Arkivole drite
Librat janë arkivole.
Disa bartin silueta të dritshme,
që ndriçojnë mendjet
e njerëzve ndër breza.
Të tjerë bartin frymëmarrje të kalbëzuara,
që përhapin perde miopie
dhe valë paragjykimesh me
qefine të zeza.
Autorët e librave
gjithë jetën sfiliten
me arkivole,
mbi shpinë.
Shkojnë kah errësira e varrezave
apo ngjiten si Sizifi:
majë maleve më të larta
për të përqafuar përjetësinë?!
Tango e hirtë
Hijet – karavidhe të hirta rreken
të zhduken mes vedi.
Pas komës së eklipseve të ndërsjella
rilindin e rilindin pa pushim.
Rilindin brenda llojit
të pështirë të hijeve,
deri në amëshim.
Helm apo mallkim?
Gatuani gjithçka me duart tuaja,
se në çdo gatim mund të fshihen
avuj me mister-helmimi.
… Ose nga duart e tjetrit,
që gatuan për ju
kullojnë bulëza djerse
me tharm mallkimi.
Diagrama e vetëmohimit
Njeriu shurdhohet nga kërcitjet
e takave të këpucëve të veta:
në gurët e kalldrëmit,
në ftohtësinë e akujve,
në shkëlqimet marramendëse
të pllakave të mermerta.
Njeriu verbohet nga pafundësi
e shëmbëllimeve të çoroditura
të fytyrave të veta:
Në bebëzat e trazuara të syve të miqve,
flakërimave të urrejtjes në sytë e armiqve .
Në sipërfaqen miope të ujërave të zeza
Në pasqyrat e thërrmuara
nga fuqia goditëse
e çekanit të rëndë
të të vërtetave.
Pa e kuptuar
njeriu shkon kah qivuri,
me patericat e padukshme
të gabimeve të veta.
Kuja e heshtur e mokrave
Mokra të bukura,
që s’lëvizin kurrë.
Mokra që s’bluajnë,
as misër, as grurë.
Mokra që i vetëgërryen
myku i hidhur i përtacisë.
Mokra të vdekura – çibanë kancerozë
në trurin e njerëzisë.
Kohë e kundërkohës
grave iu rriten mjekrat
dhe faqet e burrave
lëpihen qose.
Në mokrat e paralizuara
bluhen vetëm
dokrra,
dokrra,
dokrra.
Lart
Lotët nuk rrjedhin poshtë.
Me flatrat e dhimbjeve
ato ngjiten përpjetë.
Nuk lagin tokën:
përçajnë retë.
Ikje
Shpesh njerëzit dalin
nga lëkura e vetvetes
dhe, ikin në drejtim
të paditur.
Rreken më kot të futen
në lëkurën e të tjerëve.
… Për të gjetur këto shtigje
janë krejt të papërgatitur.
Portret i trishtë nëne
Para duarve të rreshkura të nënës,
përgjunjen vargmalet
e gjithë krenarive.
Para shikimit të turbulluar të nënës:
verbohen yjet
e të gjitha yjësive.
Para honeve – rrudha në ballin e nënës,
shtangin vrullet
e gjithë stuhive.
Para psherëtimave trishtuese të nënës,
heshtin bubullimat
e gjithë gjëmimeve.
Në tufan
Me dhëmbë të krimbur, të zverdhur
nga vrer i thartuar i veseve
gjallëtarë me sy njeriu,
shqyejnë çdo kristal ideali,
çdo fismëri virtyti
çdo rregull drejtësie
çdo normë.
Nga ky tufan
dhe varret u lemerisën:
flakën pllakat e mermerta
u bënë zgavra përthithëse
pa formë.
Mos
Nëse në qenien tënde
nuk ke një oqean
lotësh dallgëtrazuar,
që godasin pa pushim
gjithë shkëmbinjtë
kryeneçë të veseve,
mos shkruaj poezi!
Nëse në arteriet e tua
nuk rrjedhin gjithë lumenjtë
e gjakut, që kanë derdhur
popujt për liri,
mos shkruaj poezi!
Nëse nuk ke fantazi të çartur,
për të përkulur majat
e maleve më të lartë
përpara ëndrrave të vrara
të fëmijëve fatkeqë,
mos shkruaj poezi!
Nëse nuk vetësakrifikohesh
për një foto drite,
që shumëfishon çdo mirësi,
mos shkruaj poezi!
Nëse nuk di të çaktivizosh
helmin e gjithë dilemave
dhe, nuk ke kyçe
për të hapur çdo zemër,
mos shkruaj poezi!
