Ta dëgjova zërin, s’ta pashë bukurinë!
Me mure të lartë e kishe avllinë.
Tre a katër zogj, që mbi pemë po rrinë,
me mure të lartë e kishe avllinë.
Se ti po këndoje këngë për dashurinë.
Zërin ta dëgjova, s’ta pashë bukurinë.
Kishin çelur lulet, vesa ta mbush synë.,
Sa bukur këndoje ti për dashurinë…
Poshtë e lartë në rrugë hapat nuk më rrinë
dil moj pak te porta, nxirre bukurinë…!
Kur e pashë që s’doli, mbërrita unë te kënga:
zemër kishte jashtë, zemër kishte brenda.
Pse e preve këngën, në ajër ngriu kënga:
zemër kishte jashtë, shpirt kishte brenda!
Ajo nuk duroi, as dhe unë s’durova
e hapa kanatin, përballë i qëndrova.
Në sy u vështruam asnjë fjalë s’thamë.
Të dy s’e kuptuam si në krahë ramë!
Ta dëgjova zërin, s’ta pashë bukurinë
Me mure të lartë e kishe avllinë…
