Mendova të dërgoj qyqen, si shamizezë,
të vajtojë borxhliun e pabesë të djalit tim.
Nuk i ktheu milionat, marrë me interes,
ma detyroi djalin të mbetet në emigrim…
Në mëngjes, mora gurin e zi të kujtesës,
dhe zgjova qyqen vajtimtare të harrimit,
tek flinte në degën e murrizit të harresës,
të këndojë për të, baladën e mallkimit.
Qyqja erdhi rrotull, me baladën në sqep,
për vajtimin e mosmirënjohësit faqezi.
Dhe kur nisi këngën e vajtimit ndjellakeq,
unë i dhashë asaj, vetëm këtë porosi:
Shko te porta e ish mikut, shkelës të besës,
vajto braktisjen e tij, nga miq e shokë,
se tashmë nuk i jep borxh, askush tjetër,
qyqarit zhytur në borxhe, këmbë e kokë!
Shko mbi çatinë e tij dhe vajto shiun,
që do t’i bjerë mbi tavanin e zbuluar,
për ta bërë, kokë e këmbë qull, të ziun,
se s’i jep njeri tjegulla, për ta mbuluar!
Shko në oborrin e tij, vajto lulet e thara,
kthyer në shkurre, me krimba e buburreca,
siç thau e harroi ai, gjithë borxhet e marra,
duke u dalë miqve, nga premtimi e besa.
Shko në dritaren e tij, vajto fundin si njeri,
se erdhi në këtë botë kolopuç, si të tjerë
dhe pasi shkeli çdo respekt e dashamirësi,
mbeti kufomë e harruar, mashtrues i mjerë.
Shurdhoja veshët, gjatë gjumit të prishur,
të mos i mbetet çast, për të gjetur qetësinë,
derisa të bëhet gati, nga kjo botë për të ikur,
si sëmundje e keqe, përzënë pa vaksinë!…
