U bëra mik me erën!
S’e dija që ishte mikeshë kaq e mirë.
Më heq nga shpirti mall e brengë:
më bën të ndihem mirë.
Ndaj e mësova gjuhën e saj,
me bukuri dhe shije.
Është e vërtetë dhe e pafaj,
gjuhë perëndie.
Mëngjeseve më flet me freski,
më sjell aroma lulesh.
Më flet me gjethet që fëshfërijnë,
me degë pemësh që lëkunden.
Por, për miken time më flet gjatë
e më tregon gjithçka.
Befas ma bën ditën të artë;
më bën të ndihem me krah’.
Dhe kur prej trishtimit nuk dal dot:
më përqafon me mall.
Çiltërsisht e ëmbël më thotë,
është dhe përqafimi i saj.
Dhe kur të lotuar më gjen:
pikëlluar më vështron në sy.
Prej saj një pikë loti më sjell:
qani të dy!
Dhe krahët e saj prej ere i zgjat
nga unë deri tek ajo.
Prekja zemrën,- më thotë, se i digjet flake,
dorën ia shtrëngo.
Prej saj do të sjell me nxitim:
çdo buzëqeshje e çdo lajm,
se jam e sigurtë o miku im,
ty veç kujtimi i saj të mban gjallë!
