Ç’është kështu, ky qiell i Jonit!
Një qilim mbi detin blu.
Një buqetë me re të bardha,
si pirat i syve t’tu.
Ç’është kështu, ky qiell i Jonit!
Myshkun ka përherë ushqim.
Flokë të artë, rrezet e hënës,
puth tërë yjet gjer n’agim.
Nga Palasa në Ksamil,
në sekondë ne vemë e vimë.
Më ndjek pas ky qiell i Jonit;
fle këtu brenda shpirtit tim.
Ç’është kështu, ky qiell i Jonit!
Pse më ngjan me një valltar?
Pogonishten heq rreth diellit;
jo mor jo, nuk është i marrë.
Ç’është kështu, ky qiell i Jonit!
Një kapele ding me shi.
Majë më majë nduk qiparisat,
me ullinjtë bën dashuri.
Nga Ksamili në Palasë
më mbulon me gjelbërim.
Dhe më zhyt në shtratin blu,
dehur me polifoninë.
