Kur përthyhet ngjyra e qiellit në magjinë e dikurshme… !
- Si në kohët moderne me mite e legjenda, Marash Mirashi–poet thurr si “fjongo në qiell” brengën që pikturon dhimbjen…
NGA SPASSE THANASI
Nga pema e vjetër në oborr, “strehon” kujtimet në verandën e pikëllimit me “gjurmët” mbi pluhurin e fëmijërisë. Nuk vjen lehtë në dëshirat e tij me ngjyrë poeti. Mundimshëm nga “Visaret e dhimbjes” doli në “Britmat e muzgut modern” dhe tani si një vals lumturie derdh një “Fjongo në qiell”…
Marash Mirashi si poet i talentuar i brezit të viteve 1990, si një gazetar i sprovuar në shumë “sfida” jetësore e profesionale, e përthyen rrezen e pritjes dhe brengën në mitologjinë e reve, hap “gracka thellësie” mbi lëkurën e trungut dhe nga emri mbi xham shpërndan fjongo në qiell si makinist i qytetit pa tren. I mjafton të thotë me paqe mbi ngjyrat: “Jam gjallë!”. Si një filiz i hollë e i brishtë ai ngre një bazoreliev poetik “gdhendur” si monument lirie me titullin e bukur “Fjongo në qiell”. Ccdo varg ka simfoninë e Nënës, tingëllon përhumbur në një lojë të përjetshme me dhimbjen:
“Më vjen përditë Shenjtorja ime:
Nëna ime e dashur
si mjegull ngjyer në qiell…”
E sjell këtë shtatore prej fryme mbi mbretërinë e gjetheve e drurëve, në ajrin sipër çatisë prindërore dhe thërret fort si atëhere muzgjeve të fëmijërisë ku Toka ka lëvizur në tjetër hapësirë:
- “Ah, ju lejlekët e fëmijërisë
dhe ti, o dritë e Nënës time
që ikët kaq shpejt
e më latë fill:
mua, që kurrë nuk mësova vjeshtën!….”
Mes shiut e moteve të shkuar, me rrugët e dikurshme në derë të vjetër druri, me një copë qiell si këmishë mes shpatullave ndër vite me grushta yjesh, me lutjet në heshtje në diellin e kujtimeve, me maninë e vjetër në oborrin e fëmijërisë, ku shfaqet marketi i lodrave e tisi i trishtë i fantazisë, me stinën e dhimbjeve dhe mallin për tulipanët, me lojën e lejlekëve në ajër për të mësuar vjeshtën, me erën e qytetit të Lezhës, me statujat në lëvizje përmes qytetit, me malet që flasin me qiellin, me arratinë e Hënës si një vejushë me dritë të zbehtë sikur tjerr trishtimin e qiejve, me akaciet në rrapet e Pukës ku fle shpirti i Marash Palit, me faqe mbi ngjyrat ku piktori cicëron me gjuhë të kafenjtë, me plagë mbi lëkurën e trungut që krijon fjongo në qiellin gri, me emrin mbi xham ku prêt udhëtarët mbi shkëmbinjtë koralorë, endur si makinist i qytetit pa tren mbi mitologjinë e reve që krijon figura të frikshme, poeti Marash Mirashi i del për zot fëshfërimës së lehtë të fijeve të barit dhe luan si fëmijë me dy lodra që banojnë në qiell, me balonë dhe hënë. Njësoj u gëzohet të dyja lodrave, tek rend me këmishë zbërthyer dhe sytë nga qielli :
Ti ke një lodër.
Në qiell
një balonë,
që dridhet në erë.
Ke edhe një hënë
që të ndjek !…
Po shkoj te fëmijëria
të mbush ujë në pusin e oborrit
të pi, moshën time !….
Poezitë tilla si “Stina e dhimbjes pa Nënën”, “ Loja e Lejlekëve”, “Gruaja e dhunuar”, “ Qyteti pa librari”, “ Një kalë në shi”, “Pemë e zhveshur në fushë”, “ Akaciet në rrapet e Pukës”, “Arratisja e Hënës”, “Paqe mbi ngjyrat” etj, janë si rreze në shkëmbinjtë kolarë ku poeti prêt me shpresë baticat e kohrave dhe në stinën e sytheve krijon një kapotë të vjetër malli si në mitologjinë e reve me frymë gulçuese dhe frymë moderne në vetëtimat e botës. Si poet me dritë, me lule, me shira dhe erë, Marash Mirashi ngre dhimshëm valsin e lumturisë dhe të dashurisë duke ëndërruar si i çmendur në lojën e pulëbardhave me mjegull të kaltër. E quan “Sahara” vjeshtën e viseve magjike të lindjes dhe mundohet të gjejë gjethen e fundit për të luajtur muzikë!… Si mimikë ekzotike qan mbi murin e vjetër dhe ngre strehë në fushën e paanë. Dhe mendon gjithnjë i trishtuar : “Bota ka marrë tjetër formë!”…
