Tani s`ka më heronj, kreshnikë, as zana,
Koha i zëvendësoi me ujqër e hiena,
Aq të dhunshëm janë sa si zë skena,
Tek lexojnë poemat rrëna,
Koha na s`provoi aq shumë,
Sa s`kam më fuqi të rrëfehem,
Kur shikoj, llumin zhytur në llum,
Me verën e mishrave, tek dëfrehen,
Syri mbyll qerpikun, gjuhën kafshoj,
Sahan lëpirës, has sa hapa, ndërroj,
Në sfilatën e lajkave ukju dhe dhelpra
Koklavitur, me një mijë e një të zeza,
Pasuria e shpirtit është e vërteta,
Të tjerat tej të mbushura me dhimbje
E vetmja e vërtetë në këtë jetë vdekja ,
Koha shpalos fletët ndër breza,
Përpiqem t‘i përshtatem kohës,
Pa i zhveshur shpirtit, ndjenjën njerëzore,
Trashëguar nga fisnikët e lashtësisë,
Kultivuar në rrënjët e shpirtit edukata prindërore,
Tani s`ka më, heronj as heroina,
Në vend të parë, ministra e deputetë ,
Me vete flasin udhës njerëzia,
Lodhur nga prapësitë e kohës së errtë.
MË LINI TË JETOJ !
Më lini të jetoj o të mallkuar,
Supi i varur, s`u mban dot,
Si nuk u ngopët o të harbuar,
Mëkatet do u ndjekin gjer në mort.
Në këtë botë kalimtare si të tjerët,
Asgjë më në fund, s`merrni me vete,
Më lini të shijoj diellit buzëqeshjet,
Të ndihem e lirë gjerë në vdekje,
Më lini të jetoj o ujqër të uritur,
Këtë botë se zgjodha unë?
Këtu më solli fati i përmbysur,
Koha e maskarenjëve, më uli në gjunjë,
Verbuar tërsisht nga lakmia qorre.
Kërkoni tërë botën ta keni për vete,
Kollarisur, pispillosur, shpirt boshatisur,
Vërdalliseni si ujqërit e uritur…
Më lini të jetoj o të mallkuar,
Në këtë jetë, ku njeri lind dhe vdes,
Ç`lironi nga mëkatet shpirtin e copëtuar,
Lerni dhe të tjerët, të jetojnë këtë jetë.
