Kur kërcente Niko Çaçi
A thua se që foshnjë u rrit mes blerimit,
Thonë pylli trishtohej pa të,
A thua se nuk flinte kur flinte ylli,
Do pushonte dhe gjethet e mbulonin pa zë.
Këmbët iu zgjatën e iu zbukuruan
Duke vrapuar lozte me drenushën,
Duart e tij si degë kanë guxuar,
Mbi maja brirësh mbështeti gushën.
E zbuti, s’i ndahej hap pas hapi
Ia rrëmbeu ecjen, për vete e bëri,
Thonë se kërcimi kur merrte vrapin
I duhej për valle, kur dridhej i tëri.
Kokën e mbante lart e shumë krenar
Si dreri nëpër degët me brirë,
Belin e hollë e dridhte mbi bar
e shtrëngonte me thupra degësh aq mirë.
Në pyll vraponte zbathur si kaproll
Bari e gjethet ja ledhatonin këmbën,
pylli i fali shpërthimin pranveror
Tek vallja në rini e shkriu gjithë zemrën.
Por dhe deti kaltërosh i fali valën
për vallet e buta si mëndafshi, i duhej,
Deti gjëmimtar i fali dhe dallgën
Në shpërthimet e tij që ai shquhej,
Kur kërcente ai do të tundej skena
Në Lefkadhë të thanë, Lavdi paçi!
Kalasë atje do t’i tundeshin bedenat
Se kërcente ai që quhej, Niko Çaçi…
