I artë është froni, ku rri ti, o grua
dhe pse përreth ferra kanë mbirë,
fisnikëria iliriane, mbi ty rri urtuar,
zjarri yt , thikë e shtizë ka shkrirë.
E lehtë jeta mbi supe ,s’të ka rënë,
vellos së saj hienat ulërijnë,
skërrmitin nervat për të të ngrënë,
e shqyer me dhëmbë të zinj.
Ti, s’je kështjellë guri për t’u pushtuar,
rrënjë qumështore, ke thellë në gjak,
ke burimin e bardhë,ku ka gurgulluar,
gjithë universi me gjallesat përqark….
E,në mendofshin se të kanë gjymtuar,
me re të zeza, që veten nxijnë,
e në mendofshin se je dorëzuar,
shqiponjë luftëtare ti vetë rilind.
Se irisi i syve, me ngjyrë të verdhë,
e mburoja e artë të bëjnë trime,
e gurë prej qielli, nëse mbi ty bien,
s’të prekin dot as, edhe një qime !
I artë është froni, ku rri ti, o grua,
perëndimet e përflakura, nuk vijnë pa ty,
agimi nuk veson rrjedhës qetuar,
universi verbohet, kur ti s’ke dritë në sy…
