Mbi të gjitha mrekullitë e kësaj bote ,
vlerë të paçmuar ka universi yt , o grua ,
rrezja e madhështisë sate , nëpër mote ,
me fuqinë kolosale, globin ka ndriçuar .
Nga universi yt burojnë përrenj e kroje ,
aty ka rrënjët gjeneza e jetës tokësore ,
burimet e dashurisë , aty kanë trojet,
geni i paqes, ka kështjellën shkëmbore .
Pa diellin e universit tënd s’do kish pranvera ,
nga grimca e dheut, s’do të lindte jeta,
s’do ngjizeshin filiza dhe s’do kishte nëna ,
për rrezet e tua , Tokës do t’i çahej zemra.
Universi yt është masë e zjarrtë ekspresive ,
prushëron magmën e bërthamës së dheut ,
që ushqen me llavë damarët e dashurive ,
dhe ndez thërrmijat e zjarrit të Prometeut .
Qenësia jote , thërret njerëzimin në heshtje ,
në çastin kur jeta ngjizet ,te një pikël vese ,
të dëgjojë shushurimat me ninulla zemre ,
që përkundin jetën në djepin e mëngjeseve .
Se ti dhe dashuria jeni bekim i kësaj bote ,
krijuar nga thesaret , që ka galaktika jote ,
kush përulet urtësisht , para universit tënd ,
nderon jo vetëm një grua , por dhe një nënë .
Thonë se ti grua , i përngjan brinjës së hakuar ,
nëse orvaten të të drejtojnë , thyhesh lehtë.
Ti duhesh kundruar, ashtu si Zoti të ka krijuar,
si modelin e shenjtë të shëmbëlltyrës së vet.
