Nën qiellin puplor, me ngjyra vjeshte,
më lindi Zana më e bukur e Ilirisë,
kërthizën ma lidhi me fije gjineshtre,
në buzë më vuri muzën e poezisë.
Flladi më përkundi në djepin e vjeshtës,
me ritmin e tingujve të lashtësisë,
mes vegimeve ndjej ende , dirigjimin e erës,
simfoninë e ëmbël të ninullës mbi gjinj.
Teksa vjeshta hidhte vallen e gjethes mbi mua,
puthja e nënës, rridhte ujvarë mbi faqe,
dyzet ditë dhe net me ëngjëj kam vallëzuar,
këtë valle hedh ende me ndonjë flutur nate.
Teksa shpirti lundron nëpër oazin e poezisë,
më ndjekin krakëllima korbash gjëmimtare,
me rrezen diellore që më dha Zana e Ilirisë,
lundroj drejt tempullit të Safos legjendare.
Ah, kjo nëna ime, me pamje të perëndishme!
Fytyrën vjeshtake më përkëdhel si dikur,
më nxit të kapërcej dallgët e jetës, si zogu i stuhive,
pasardhësve t’u lë një emër të ndritur.
E dashurua me jetën
Në shtegun e errët midis jetës dhe vdekjes,
përroi i jetës shter rrjedhën në çast,
kur vdekja thith me buzën e etjes,
çdo rremb të fshehur, që pikon pjalm.
Nuk di kur do t’i shkel sinorët e shtegut,
prej të cilit nuk ka më kthim,
por di se kam forcën e drurit të shelgut,
të hedh rrënjë burimeve në vrullim!
Të mbështes kokën në djepin e Tokës,
siç e mbështeta në barkun e nënës,
kur Zoti më mbronte brenda mikrobotës,
që ka krijuar në mitrën e femrës.
Në qiejt e stinëve të jem shqiponjë e lirë,
të mbush hapësirat me cicërima jete,
thuprat e erës, t’i bëj lastarë në gjethim,
t’u jap frymë, deri në inde e deje.
Nuk di kur do t’i shkel sinorët e shtegut,
prej të cilit nuk ka më kthim?
Por, ndiej se jetën kam dashuruar pareshtur,
në lakun e saj, ku ka rënë shpirti im.
Prandaj, kur demonët të rendin tërbuar
dhe dheun të gërryejnë me thundra,
ti, Tokë vishmë me membranat e tua,
dhe nën qiparis me jetën, do jem e dashuruar .
