Kam shkruar që fëmijë
vargje të bukura me poezi.
Po jo rrallë jeta të përplas,
do shumë forcë,
të ngrihesh lartë.
Me ritmin e jetës së trazuar,
jeta ime u bë telenovelë.
Eci përpara pa harruar të kaluarën,
si rrugë frymëzimi në çdo moment.
Një rreze drite në shpirt u ndez,
dy pika loti mbi faqe ranë.
Prapë s’është vonë thashë me vete !
E mora lapsin sërisht të shkruaj…
Vargjet e mija si petale lulesh,
një e nga një mbi fletët e bardha ranë.
U radhitën ashtu si i solli jeta,
me të mirat e të këqijat e saj…
