Me rastin e botimit të letrave të Kamysë drejtuar të dashurës së tij.
– ”Ti gjaku im”, – i shkruante Kamy të dashurës Kazares,
dhe ajo i përgjigjej:
– “Pres mrekullinë të më rishfaqë praninë tënde”
– ”Ti je ajo që do të doja më shumë se jeta dhe qielli”!
– ”Atëherë po të dërgoj diejt e zemrës…”
Letra të zverdhura nga koha,
që sot enden e shtegtojnë në mijra udhë të botës,
fjalë si prushi në sytë e tu, të mi,
i kthej letrat t’i shoh për nga qielli.
Dhe fjalët më shkojnë tutje si mizëri harabelësh,
i kthej për nga dielli.
Dhe lexoj se Kazares po digjet nga një zjarr,
shkoj dhe i lexoj buzë detit
dhe dallga ma mbulon fytyrën plot shkumë!
Pastaj siluetat e tyre shkojnë, vijnë,
është vonë, duan të flenë,
të mbyllin portat dhe të kërleshen
në shtratin ende të kuq,
dy dashnorë prej mishi e gjaku
dy dashnorë prej zjarri e pluhuri
që ngrihet lart në mugëtirën e agut,
pluhuri i artë i tokës…
Letra me aromë dielli që tunden në erë,
si shami të kuqe, të bardha, të zeza.
Sa shumë shami për këtë dashuri,
mesazhe për kohën që nderet e ndalon
në cep të buzëve,
në ijet e kolme që përvëlojnë nga dëshira,
ku prushet më së fundi rreshken, shuhen…
Mesazhe për vetminë e madhe,
që ditën e ktheu përfundimisht në natë,
që dritën e ktheu në errësirë.
Nobelisti kërkonte zjarrin e Prometeut
ta çonte gjer në skajet e botës.
Ah, ky «Njeri i revoltuar»,
ku shkon kështu me dashurinë dhe vdekjen mbi kurriz?…
Atëherë dritarja mbyllet,
shpendi shtegtar ndoshta s’do të kthehet më!
Kazares lëshohet mbi shtrat në letargjinë e gjatë
pa mundur të jetë lehonë,
pa mundur të dehet dhe njëherë e të klithë
për të dashurin që i shkroi: ”Po vij…”
Dhe që nuk i erdhi kurrë…
Ah, ky «Njeri i revoltuar»
ku shkon kështu me dashurinë dhe vdekjen mbi kurriz?…
