Episodet, bëmat dhe trillet e kahershme jetësore, sado të pabesueshme që të jenë, sado bukur të tregohen, ndonjëherë sfidohen prej ngjarjeve të reja që na shërbejnë si grimca frymëzimi në tregimtari. Prandaj them se historia jonë është një çudi dhe paradoks në raport me shekullin e internetit në të cilin jetojmëNuk besoj se i njihja me imtësi karakteret e njerëzve të fshatit tim edhe pse kam ardhur nuse këtu e dyzetë vite më parë. Santo Ticino, në veri të gadishullit Apenin, është një fshat i qetë, me njerëz të besimeve e kombësive të ndryshme që jetojnë në harmoni të plotë. Në mes të fshatit, mbuluar nga dëbora dhe gjelbërimi halor, ngrihet si një raketë stërmadhe drejt qiellit një selvi gjigande në majë të së cilës kishin vendosur një kryq me kamër, si shenjë horizonti për të vëzhguar zbarkimet e paligjshme të klandestinëve. Atë vit që Maria zbriti në fshatin tonë, mbante në krah një foshnjë dy vjeçe. Ajo ishte divorcuar nga i shoqi, (për fajin e saj), kishte marrë vajzën në krah me turfullimë inatçore, i kishte ndryshuar gjeneralitetet dhe ishte zhdukur nga Bylis. Në Santo Ticino, ajo bashkëjetoi me një italian për dhjetë vjet, por mjerisht, duke shkuar në punë me motorr, të dy humbën jetën në një aksident automobilistik. Kiara, që e dinte veten safi italiane, mbeti jetime. Një ditë, kur Kiara tashmë kishte kapërcyer të gjashtëmbëdhjetat, erdhi në shtëpinë time për të kërkuar punë. M’u dhimbs, kur po më tregonte për aksidentin e prindërve, ndaj e punësova pa mëdyshje si shitëse në dyqanin tonë, një minimarket sa për nevojat e fshatit. Kiara vazhdonte kolegjin dhe çdo fundjavë vinte për të punuar në dyqanin tonë. Ishte një vajzë e sjellshme, fytyrëqeshur, si një kukull, më e bukura e vajzave të fshatit. Kishte tipare mjaft tërheqëse. Trupi i saj gjithë elegancë në ecje, sytë e jeshiltë që shkëndijonin poshtë cullufeve me vështrim tinzar dhe gjoksi i sapokërcyer, si një gonxhe trëndafili në shpërthim, i jepnin vajzës një pamje mahnitëse, saqë djemtë magjepseshin kur ajo ecte trotuarit. U rrit këtu, me zakonet dhe gjuhën e fshatit. Sapo vinte re klientin që i drejtohej dyqanit, ajo ngrihej në këmbë, i buzëqeshte, e përshëndeste dhe i shërbente me mirësjellje. Çdo të shtunë e të diel, në orën shtatë, ajo pastronte dyqanin dhe gjithçka brenda shkëlqente. Sa herë që nuk kishte klientë, ajo e mbante kokën mbi libra. Për sinqeritet në tregti s’kishte shoqe. E doja këtë vajzë, paksa naive dhe do të mërzitesha, sikur të largohej ngaqë s’kisha mundësi ta paguaja pak më tepër. Kafen e mëngjesit e pinim bashkë dhe ajo gjatë bisedës bënte humor me gabimet dhe dashuriçkat e shoqeve të kolegjit. Një ditë, teksa zbulonte kofshët e bardha në zgjatje trupi për të pastruar xhamin e sipërm të dritares së dyqanit, i thashë me qesëndi: -Kiara! Sikur të isha djalë në moshën tënde, unë do të bija në dashuri me ty, do të të rrëmbeja në krah dhe do të çoja në mes të pyllit…Ajo ngriti kokën lart si një çafkë liqeni, vuri duart në mes dhe qeshte me të madhe si të çante qiellin e mbushur me adrenalinë dashurie: ha-ha-haaa! Dhe, sikur ta kisha pasur gojën helm, se pas një jave, ajo erdhi në dyqan me një djalë. Për etikë, bëra me gjasë nuk e pashë hyrjen e tij. Ndenjën afër një orë bashkë dhe ai ishte larguar me trenin e fundit. Në fundjavë ai erdhi sërish… Kur shikonte atë, vajza merrte krah e i dukej vetja si një qënie hyjnore. Nga ajo ditë, djali po vinte çdo të shtunë në dyqan. Nga pamja, më pëlqente ky djalosh dhe gëzohesha teksa i dëgjoja që çuçurisnin e putheshin si dy pëllumba në dyqan, apo gjatë rrugës, kur ktheheshin nga kolegji. Thuajse kishin të njëjtin fat, sepse, siç më tha vajza, edhe djalit i kishte vdekur e ëma gjatë lindjes. Djali ishte shumë i turpshëm, si një vajzë sedërlie dhe kur bisedonte, i bëheshin faqet prush si mollë e kuqe. -Ky është Arbëri, i dashuri im,-ma prezantoi një ditë Kiara, fare pa droje. -Është nga Albania, shtoi pastaj ajo, duke dredhur trupin, me një të folur mospërfillës për kombësinë e tij. -Qoftë e ëmbël dashuria juaj!-i urova me gjithë zemër, sikur t’i kisha fëmijët e mi. -Pse ka edhe dashuri të hidhur?-pyeti me naivitet vajza. -Si s’ka!-thashë dhe i tregova shëmbullin e një çifti që ishin divorcuar, sepse ia hidhnin fajin njëri-tjetrit ngaqë gruaja s’binte me barrë, apo dy të dashuruar që ishin ndarë, sepse i dashuri i kërkonte vajzës testin e adn-së, për siguri, se mos kishte ndonjë sëmundje në trungun famijar e budallalliqe të tjera…Të dy të rinjtë, të kapur për dore, shtrëngonin gishtat e njëri-tjetrit brenda pëllëmbëve dhe dëgjonin sy e vesh hapur, secilin rast, pa marrë frymë, si për të dëshmuar se dashuria e tyre do të ishte e përjetshme. Një ditë, djali nuk e kishte zënë dot trenin e fundit dhe Kiara m’u lut që ai të flinte në aneksin e dyqanit, aty ku vajza flinte të shtunave. “Dakort, i thashë”. Në mbrëmje, i lumtur, ai e ngriti vajzën në krahë si një pupël dhe e lëshoi lehtë në krevatin tek. Kisha përshtypjen se dy të dashuruar, ku ta gjenin të flinin një natë bashkë, larg zhurmës e përgjimeve…, por isha gabuar. Ata e gdhinë tërë natën duke u grindur. Mendimi pozitiv që kisha krijuar për këtë vajzë m’u tret në çast si kripa në ujë. Vajza na doli një noprane e madhe… Lutjet e djalit për të provuar herën e parë…shkuan bosh. Rrinin të dy ngjitur dhe grindeshin, shtyheshin, bashkoheshin, saqë isha gati t’i bija murit, t’u hyja në mes e t’u jepja mend… Një copëz nga biseda e tyre më ka mbetur në kujtesë: Ai:-Atëhere, ne, kot që jemi të dashuruar! Ajo:-Do pushosh ti, apo të ta mbyll buzën me buzë? Dhe zhyteshin në zjarrin e puthjeve. Ai:-Ti më the se s’kishe ndonjë djalë tjetër. Ajo:-Jo, nuk kam…,-buzëqeshte dhe ngjishej si të fshihej në gjirin e tij, e ledhatonte me delikatesë gishtash dhe prapë e mbulonte me prush të puthurash. Ai:-Më thuaj, pse nuk më lejon…? Ajo:-Dua të jem e virgjër për atë ditë…ha-ha-ha! -qeshte dhe e guduliste duke ia torturuar ndjenjën. Ai:-Atëhere, më mirë, thuajmë që s’më do! Ajo:-Pse flet kështu, Arbër!? Të mos të të doja, nuk flija me ty në një krevat. Të lutem, mos… mos…!-belbëzonte ajo, ndonëse përfundi…,ndiente të digjej nga zjarrmia…duke prekur mishin e tij që po merrte flakë! E kuptoja ç’po ndodhte mes tyre. Djali digjej për të bërë dashuri… kurse ajo, noprane, qëndronte në kufijtë e moralit…Të nesërmen, në formë qortimi, i thashë Kiarës duke ia tundur gishtin përpara fytyrës: -Ti, s’je veçse një dhi e egër brenda një vajze të bukur! Ajo mori drejtqendrim dhe më vështroi çuditshëm me sy të zmadhuar: -Ti na paske dëgjuar?! Ç’faj kisha! Vetëm një mur kartonxhes na ndante…S’kishte arsye ta largonte këtë djalë. Por gjithë kjo ishte vetëm një sprovë përkohësie, sepse ditëve më pas, “dhia e egër”, ishte zbutur dhe gëzohesha që çdo të shtunë djali vinte pa droje dhe të dashuruarit çuçurisnin në qetësi vetëm fjalë të ëmbla dashurie…Ditët kalonin dhe lidhjen me këtë vajzë, djali ia tregoi në telefon edhe të atit, emigrant në Athinë. “Studioje mirë vajzën!, e këshillonte i ati ”. “Po, po, e kam studiuar babi, jemi në një kolegj,-i përgjigjej djali”. Në verë, pasi kishin mbaruar provimet, djali, kur u kthye në atdhe, e mori edhe të dashurën me vete. Gjyshja do të gëzohej shumë. Vërtet, gjyshja, e cila e kishte ushqyer, larë e shplarë deri sa u bë pesë vjeç, u bë me krahë, kur nipi, Arbëri, e surprizoi dhe hyri në oborr me të dashurën për krahu. Si shpërblim të punësimit, më morën edhe mua që ta vizitoja këtë vend të bukur me emrin “Albania”, por, sikur ta dija se si do të katandiseshin punët, s’kisha për të shkuar. Një mbrëmje, të shtrirë në krevat, para se të flinin, Kiara dhe Arbëri po kalonin kohën duke shikuar albumin e fotografive të familjes së tij. Ajo e pyeste: “Kush është ky? Kush është kjo? Po ti, ku je?” dhe ai përgjigjej. Një çast, me fotografinë e një çifti të ri në dorë, ku kishte dalë nusja me dhëndërrin ditën e martesës, Kiara u shtang. Truri i bëri vetëtimthi një lidhje imazhesh dhe asaj nisën t’i dridheshin gishtërinjtë e dorës. I mbetën sytë te fytyra e nuses dhe s’po e lëshonte fotografinë nga dora. Gjaku po i lëvizte me shpejtësi dhe gjoksi i kërcente përpjetë si t’i dilte zemra prej kraharorit. Trishtimi kishte pushtuar çdo pore të trupit e iu bë se tavani po e zinte poshtë. Ndjeu një tronditje të llahtarshme në zemër. Shikohej te pasqyra. Ndjeu t’i rritej temperatura si në ethe dhe vështronte herë fytyrën e nuses në foto, e herë fytyrën e vet në pasqyrë, sikur të zbulonte ndonjë enigmë. Pastaj shpërtheu me një zë të ngjirrur: -Çfarë ke të bësh me këta dy? Sytë i mbetën tek nusja e veshur me të bardha dhe ndjeu t’i rritej loti brenda vetes. -Janë prindërit e mi. Kanë dalë ditën e martesës,-tha i çlirët Arbëri. -Po, kjo është mamaja ime!-tha ajo dhe i ra ballit me grusht. Ndodh që njerëzit kanë ngjashmëri, qetësohu!-i tha djali duke buzëqeshur. Mamaja imeeeeeeee! -ulëriu e kërceu nga krevati Kiara, me sy të dalë zgavrash prej habisë dhe gjithçka iu përmbys para syve. Lëndimi e përplasi përdhe duke çjerrë faqet me thonjë. -Jo! Mblidhe mendjen, Kiara! S’ka mundësi! -kundërshtonte zëdridhur djali, i zhytur mes humbëtirës, për ta qetësuar dhe herë shikonte mamin në foto e herë fytyrën e së dashurës. Po!… Nënë e bijë ngjanin si dy pika uji. Ai e ndjeu boshësinë e vet, ngriti vështrimin lart dhe sikur lutej ta merrnin retë që të zhdukej në një tjetër planet. Ndjeu t’i rrëshqiste toka nën këmbë. Ajo, krejt e çoroditur, ndukte faqet me duar, mbështeti shpatullat në mur si të kryqëzohej, shikonte si e marrë herë foton e herë djalin, rrotullohej e tërkotur nëpër dhomë, shkulte flokët, u shëmb në tapet e i binte dyshemesë me grusht duke qarë me dënesë e duke mallkuar fatin e saj. Djali u bë si kërcu. Ajo e përqafoi dhe nisën të qanin me ngashërim duke i rënë kokës me grusht. Viktimë e kyçjes së gojës inatçore dhe keqinformimit të prindërve, motër e vëlla, në një vend të huaj, kishin rënë në dashuri. Qanin pareshtur mbyturazi dhe s’po e donin veten…-Të nesërmen në mëngjes, prita e prita, por ata nuk po zgjoheshin, -tregonte gjyshja.-Atëhere u thirra: -Kiaraaaa! Arbëriiii! Kiaraaaa! Asnjë përgjigje nga Brenda. Me droje, trokita në derë, por asnjë zhurmë. Afrova veshin te vrima e çelësit, por s’pipëtinte asgjë. Atëherë e ula dorezën lehtë, e shtyva derën me ngadalë dhe zgjata kokën brenda, por ç’të shikoja, tapeti m’u bë se ishte veshur me ngjyrë të kuqe… Dy fytyrat ëngjëllore, të verdha si ftoi, kishin ngrirë me sytë mbërthyer në tavan… Ishin vetëflijuar. U shtanga dhe m’u errën sytë, më iku mendja. Një helm u zbraz brenda meje. Dhashë ulërimën! Oiiiiih…mortja mua! Më ra të fikët dhe aty u mblodh gjithë lagjja. Hetuesia e të dy vendeve vërtetuan se viktimat ishin motër e vëlla. Tre ditë më pas u lejua të kryhej ceremonia… Kortezhi i përmortshëm zgjatej e zgjatej pa fund. Gjatë rrugës këmbësore për t’i përcjellë në banesën e fundit, gjyshes nuk i mbyllej goja nga tronditja e madhe që kishte përjetuar dhe gjithë ngashërim, rrëfente përmes lotësh historinë kaq të dhimbshme: “…O zot i madh! -qahej e ankohej ajo me shpirt të copëtuar. -Unë u bëra shkak i kësaj masakre. Ç’më duhet mua jeta tani! E zeza unë! Korba unë! Oiiiiih! Ka qënë i pafat im bir. U martua djali me atë kuçkën dhe në krye të vitit lindën dy binjakët: djalë e vajzë. U gëzuan dhe trarët e shtëpisë, sepse fëmija i fëmijës, është mjalti i mjaltit. Djali im iku në kurbet. Nusja filloi punë në fabrikën e vajit dhe pronari, ai pushti,ai dobiçi, e joshi me lekë, derisa e mposhti…Nuk i duroja dot llafet. Duhet t’i duroje do të thoni ju, por këmbët në greminë i kisha unë…, ndaj m’u sos durimi dhe ia tregova djalit ato që dëgjoja nga bota. Djali kishte ardhur një natë fshehurazi në fshat dhe flinte te kushëriri. I kishte vëzhguar lëvizjet e nuses, pa i rënë në sy, derisa e kishte kapur në flagrancë… Ujku qimen ndërron… Dhe, u divorcuan. Fëmijët i ndau gjyqi: vajza me të ëmën, djali me të atin. Që nga ajo ditë, afër njëzetë vjet, ne nuk ia kemi parë fytyrën, as nuses, as foshnjës dhe nuk e dinim, nëse ishin gjallë, apo jo. Iku jashtë shtetit pa lënë gjurmë, na thoshin. Po, se ku, një zot e dinte. Që atë mot, shtëpia ime mori rrokullimën. Nipin, Arbërin, e rrita deri sa u bë pesë vjeç dhe pastaj e mori i ati në Athinë. Djalit i kemi thënë se mami të ka vdekur gjatë lindjes, me qëllim që të mos binte nga mësimet, por edhe të mos e kërkonte nënën biologjike që tani… Mori arsimin bazë në Athinë dhe i ati e dërgoi të vazhdonte kolegjin me famë të Italisë. Pas dy vjetësh në kolegj, nipi na thoshte se i kishte vënë syrin një vajze të mirë italiane. Më rëntë pika mua! Po, kush e dinte se ishin fëmijë të një barku, fëmijë të një nëne!? Oh, e zeza unë! Më ngrëntë mortja mua! Hëngrën darkë fëmijët… të qeshur e të gëzuar…pastaj shkuan të flinin dhe… plasi bomba…ndodhi kjo që ndodhi!…Tragjedia…! Gjyshja ecte e kërrusur, me një bastun në dorë, duke tërhequr këmbët zvarrë. Kishim mbërritur në varreza. Ajo mori frymë thellë, psherëtiu e brengosur deri në palcë dhe viktimat, nip e mbesë, i vajtoi me ligje, si të vendoste mbi varr një buqetë me dhembje shpirti:
Pa dëgjo, o nipi im,
po hyn ti në varrin tim,
synë i vure gjakut tënd,
vajtur qe, për një çikë mënd.
Loti i nënës është tharë,
po zbret qyqja duke qarë,
hapu dhe, e derdhu lot
marazin s’e duroj dot!…
Dhe zogjtë e qiellit kishin ndalur fluturimin, teksa kortezhi i njerëzve rënkonte dhimbshëm. Të dy arkivolet i futën në një varr. Babait të fëmijëve, kapluar nga dëshpërimi i paskaj, i rrëshqisnin varg lotësh në faqe dhe e nguli kokën përdhe, i kërrusur si një drapër hëne që e fsheh njërën faqe… Dhe qielli zbrazi shi lotësh të dendura. Dëgjoheshin vetëm të qarat e njerëzve dhe simfonia e tingujve metalikë të zajeve, dherave, guriçkave e barishteve që binin mbi trupat pa jetë të dy filizave…
