Sa e dua muajin e trëndafilave,
kur kurmin më mbulon me petale të mëndafshta.
Nga dritarja dëgjoj simfoninë e bilbilave,
dhe fëshfërimën e pemëve me rrënjë aq të lashta…
Dhe kur meditoj nga kjo pamje oqeanike,
se ç’ka një drithërrimë që vetëm Hëna e ndjen.
Ajo nëpër muzg derdh rrezet nazike,
dhe mes bisqesh harbohet, si gjoks vajze shpërthen.
Është etyd pranvere, lindje e shenjtë e jetës,
pa të natyra do të ishte si sarkofagu gri.
Gjallëria e saj shtrihet dhe krahëve të mjelmës,
dhe si harp muzike dëgjojmë të mjaltën melodi.
Aromën e trëndafilave e kam ndjerë që bebe.
Petalet e tyre më mbushnin krejt avllinë,
si kurorë e zjarrtë botën time çmendte,
mbjellë nga duartë e nënës, zonjëz për shtëpinë.