Grua e dielltë e viseve të mia!
Me thjeshtësinë tënde rrezaton bukuri.
Në hijet e floknajës sate erëmon dashuria,
Nga goja jote e ëmbël drithërojnë puhi.
Grua përrallore e viseve të mia!
Në buzën tënde ndjeva shijen e lëngut të qershisë,
Ndjeva si më rridhte në trup një ujëvarë,
Ndjeva vezullimet farfuritëse të kënaqësisë,
Rashë në ekstazë për herë të parë.
Grua plot hire e viseve të mia!
Në lëkurën tënde të butë ndjeva shijen e frutit të pjekur
Në syt’ e tu qiellorë pashë të parët yj si perla.
Pak, oh, sa pak kohë na ka mbetur,
Gjer të na përfshijnë flatrat e stuhive të verdha!
Grua e zjarrtë e viseve të mia!
Magjia jote parreshtur më gjuan me rrufe.
Në vjeshtën e floknajës sate më mbuloftë hija,
U bëfsha si hi… u bëfsha si re.
Grua e dashur e viseve të mia!
Në syt’ e tu m’u ndez e m’u shua dashuria.
IZET SHEHU
MË LEXO…
Më lexo kur të kem vdekur,
Mbase më kupton më mirë.
Do të jem thëngjill i djegur,
Midis barit në çair.
Aty ndalu pak po deshe,
Më fikso në sytë e bukur.
S’do ta gjesh prushin e parë,
S’do të flatëroj si flutur.
Më lexo kur të kem vdekur,
Më kupto çfarë ruaj në shpirt,
Mbase më kupton më tepër,
Mbase prushëroj sërish…
IZET SHEHU
MALL
Më mjafton të të sjell ndërmend
Për të thënë se aty i kam rrënjët.
Ngado vete, diç më dhemb,
Veç për ty më ndizen këngët.
Kur jam larg, ma beso,
Ndjehem si shpend i hutuar,
Asnjë fole nuk më ngroh,
Asnjë strehëz e praruar.
Më mjafton të të sjell ndër mend
Për të thënë se jam yt bir.
Kur jam larg, ndjehem si shpend,
Krahët hap dhe në errësirë.
