Nëpër kurorat e aheve rrezet e diellit ravijëzonin ngjyra midis së kuqes dhe së gjelbrës, tutje jugut liqeni flakëronte si pasqyrë e thyer, harruar nga nxitimi. Sharrëxhinjtë bisedonin, bënin shaka, bërtisnin. – Më lart, – i thirri Tarja ndihmësit. Kurti e çoi majën e capinës pak më sipër. Ai u inatos, ia rrëmbeu nga dora, e nguli dy pëllëmbë mbi shenjën e parë – Këtu! – i tha, – kur do ta kuptosh? – Nuk është njëlloj? – Jo, nuk është! E tërhoqi dhe trungu i erdhi pas si manare. – Mirë, de, mirë, – u zbut Kurti, – mos u nxeh! Vuri duart në brez të mbushej me frymë. Djersët i shkonin çurg. – E pashë prapë në mëngjes, kapardisej si kaposh majë plehut. Hera e dytë që i tregonte për djalin e Tiranës. – Na mërzite, – i tha ai, – le të kapardiset. – Dy javë në kantier, askush nuk e njeh, ç’i thua kësaj? Tarja rrotulloi capinën, e ngeci poshtë trungut nën gungën me lëng të verdhë si qelb, numëroi deri në tre, e hodhën mbi stivë. Pështyu duart, iu afrua tjetrit. – Si e quajnë? – pyeti me sytë nga trupat. – Leo. – Kush të tha? – Ndihmëskuzhinieri. Kurti i ra qark trupit të gjente pozicion të volitshëm, ndaloi, shtriu këmbën e djathtë para, e ktheu mbrapsht. – S’të duket çudi? Çfarë emri! – Në Tiranë nuk i vënë emrat si këtej, – i tha Tarja, – qytet hesapi! – Kryeqytet, – e korrigjoi. – Njëlloj është. Afër mesditës u shtruan buzë rrugës të prisnin makinat. Brigadat e tjera ndodheshin larg, dëgjoheshin përplasjet e trupave, goditjet e sëpatave, bisedat. Pylli kumbonte me jehonë të mbytur e të zgjatur, avulli i përhimë përkëdhelte gjethnajën vigane që pengonte dritën e diellit të prekte tokën. Makina e parë ndaloi para se të arrinte stivën e tyre. Tarja dëgjoi frenat të fishkëllejnë, u nxeh. – Na e kaluan, – shfryu, – tjetra kushedi kur vjen. Kurti trazonte dheun me kunjat që u ngulnin trupave për të kapur capinat. Mendja i rrinte te i huaji. – Si thua, pse të ketë ardhur? – e pyeti. – Si ta di? – Mos është prej atyre? – S’e besoj. Të qe ashtu ngjitej si rrodhe. Leo rruhej, vishej, sorollatej kantierit, flinte. Mbrëmjeve zinte tavolinën teke, ku ulej drejtori ose ndonjë nga administrata. Sharrëxhinjtë s’i kishin qejf përgjegjësit, u kthenin kurrizin. Përshëndesnin me kokë kur i njihnin. Këtë nuk e njihnin. – Ama trup! I skalitur! – i tha me ton ziliqar. Tares i dogji. Njëqind kilogram, muskujt gur, barkun petë, mbahej më i forti i sharrëxhinjve, duronte një goditje me dru pa iu dridhur qerpiku. Gjer atëherë vetëm djali i Alarupit e sfiliti, për pak u dorëzua, pastaj e nxori barazim. “ Mundës profesionist, – mburrej me atë ndeshje, – në ije vinte i ngushtë. Ç’e do e kuptova vonë!” – Me këtë zor se ia del, – e ngacmoi Kurti. – E pse të mos ia dal? – Je i lodhur. Ai zdërhallet tërë ditën. – Ke qejf të zihem? – Jo, çne, të ndeshesh. – Lëre këtë muhabet. S’kishte nge të merrej me të. Ngastra qe e vështirë, ahet mishtorë mezi priteshin, mprehja e zinxhirit të motosharrës u merrte kohë pa hesap. Shpesh detyroheshin ta ndërronin me të vjetrin. Makina e radhës erdhi pasdite vonë. U inatos, shau. Shoferi i hapi udhë.- Rrugë e keqe, – u mbrojt. Ngarkuan, fshehën veglat, u nisën. Spërdredhur nëpër skutat e pyllit mes ahesh shekullorë, vraga vinte e ngushtë dhe e rrëpirët, mjegulla shtrohej si perde e hollë, njerëzit mezi shquheshin. Në kantier mensa gëlonte. Ndenjën në të parën tavolinë të lirë. Nuk kishte kamerier, punëtorët zinin radhë para sportelit të merrnin pjatat. Pijet i shërbenin në banak. – Ç’do të hamë? – pyeti Kurti. – Tavë kosi, makarona. Edhe birrë, – porositi Tarja. Në tavolinën e qoshes, djali i Tiranës, ai që thoshin se quhej Leo, kishte hedhur këmbën mbi këmbë, vështronte sharrëxhinjtë. Jeleku bojë kremi, kravata vishnje, këmisha e hekurosur, vetëtinin nga pastërtia. Sharrëxhinjtë të uritur e pluhurosur, veshur dosido, hanin me nxitim. – Si do ta mbyllni muajin? – pyeti Nekiu nga tavolina përballë. – Them të arrijmë nga tetëmijë – u përgjigj Tarja. – Muajin tjetër na bie ngastra atje. Mbllaçitej shpejt, fjalët i dilnin të paqarta. – Ke qenë në shtëpi? – Çne, u bëmë njerëz të egër. Ku dreqin s’më shkon mendja! Tarja hodhi sytë nga i huaji me njërën vetull gjysmë ngritur. – Cili është? – ndërroi temën e bisedës. – Ku ta dish! – Çdo natë krekoset në tavolinën teke, të qe nga të ndërmarrjes do të kishte ikur me vakt. – Nuk besoj, – tha Nekiu. – Nga Tirana? – Kështu thonë, po s’dihet me siguri. Kurti solli pjatat. Hanin me nxitim, herë-herës ngrinin krikllat e birrës. Ndihmëskuzhinieri hodhi sytë nga punëtorët, të gjithë kokulur mbi pjata, shkoi te tavolina teke. I huaji i zgjati krikëll birre të madhe. – Të babëzitur, – bëri me sy nga sharrëxhinjtë. Zërin e kishte të kthjellët e të ftohtë, sytë jeshil të errët, flokët e rrallë në ngjyrën e shiut të pistë i binin mbi sy. – Rropaten tërë ditën.- Lahen ndonjëherë? – Të dielave në dushet e fjetoreve. – Jetë muti! Në fytyrën e pastër prej qoseje u end tallje e madhe. – Mund të hysh në telashe, – i tha ndihmëskuzhinieri. Ktheu gjysmën e gotës, u ngrit. Te tavolina e tij, Tarja e zuri për krahu. – Cili është? – e pyeti. – Leo e quajnë. – Këtë e mora vesh, po përse ka ardhur? – Nuk e di. – Ç’dreqin biseduat? – Muhabete kot, – ia shkëputi krahun, nxitoi te banaku. – Gënjen, – tha Kurti, – njeri fodull. – E çfarë mund të ketë thënë? – Po ja druvarë hesapi, pa rruar, pa larë. – Nuk e ka mirë. – Mund të ketë thënë ndonjë gjë më të rëndë, se mos e dimë! Tares iu spërdrodh damari në anën e djathtë. – I duhet dhënë mësim. – Ç’punë kemi ne? – Kemi që ç’ke me të! Kuzhinierët mblodhën pjatat, gotat e pijeve, i grumbulluan në lavaman. Punëtorët nuk lëvizën vendit. Shikonin televizor, gjersa i mbërthente gjumi. Të dehurit dremitnin karrigeve, grindeshin me vete. Ndihmëskuzhinieri doli nga banaku të pastronte tavolinat e zbrazura. – Na thuaj të vërtetën! – i tha Tarja. – Ç’të vërtetë? – Përse biseduat? – Asgjë, s’ka të njohur këtu – Ja të ka ty. I ktheu kurrizin. – Më sill një “Korça”, – i tha Kurtit, – po deshe merr raki për vete, paguaj unë. Atij i mbylleshin sytë. – U bënë goxha, – gogësiu. – Të dukem i dehur? – Jo, çne! Ndihmëskuzhinieri çapiti te tavolina teke të pinte birrën e mbetur. Leo i afroi gotën. – Çfarë të tha? – e pyeti me ton paksa të ngritur. – Ruaju prej tij! – iu shmang përgjigjes direkt, – nuk bën shaka kurrë. – As unë, – u mburr. Në krikllën e njëmbëdhjetë, Tarja u ngrit, hodhi sytë nga tavolina teke. Leo u mblodh. Në karrige njëlloj me të tjerët, në këmbë, i madh e i rëndë si ndonjë statujë guri! Banjat me dërrasa ahu të pa zdruguara ndodheshin njëqind metra larg mensës. Kundërmimi i athët i trungjeve të porsa prerë i shpoi hundët, lagështia e natës iu përplas fytyrës. Mendjen e kishte të mjegulluar, vështrimin të frikshëm. “Oj, po kjo! S’më kanë zënë sytë spitullaq të tillë”. Ia kishte qejfi t’i njolloste këmishën, jelekun, flokët lyer me brilantinë. “Nuk do t’i le kohë të mbrohet. Ta shoh kur t’i plasi gjaku nga hundët, t’i llangoset këmisha, kravata.” Jeta e tij mbushej shpesh me grindje të kota. Në mensë, tavolina teke bosh. – Ç’ishte ky biçim? – dëgjoi të pyeste një burrë i moshuar. Përgjigje nuk mori.
