Kur shpresat fluturuan dhe ëndrrat e liga më brenin më shpejt nga sëmundja e panjohur, hyri në dhomë një burrë gazmor, topolak me mustaqe të shkurtra. – Si ndihesh, student? Pa zhvishu! – më urdhëroi natyrshëm si të isha me grip. U ngrita me zor, hoqa bluzën, u shtriva. – Jam Doktori, – tha, – kam dalë në pension, po më thërresin kur ndodhen ngushtë, si në rastin tënd. Vonë mësova se e thërrisnin Doktor, nuk i duhej emri të identifikohej. Pasoi një heshtje e shkurtër, e rëndë mal. Mezi mbushesha me frymë. Vizita zgjati aq sa mendova fundin. Ai mbaroi, qeshi me gurgullima, që ende më tingëllojnë në vesh. – Je infektuar nga tifoja abdominale, s’është gjë, – më shkeli syrin, – do të ndërrojmë mjekim, do të shërohesh fët e fët. Vështirë të përshkruhet me fjalë gëzimi im. Siguria e atij burri të mirë më dha krahë. Në më pak se një muaj mjekimi i ri i dha efektet. U ngrita në këmbë, më erdhi shprehja e fytyrës, m’u kthye shija e jetës. Erdhi pas një muaji, më kontrolloi imtësisht, mbeti i kënaqur. – Je shëruar, Student! – Faleminderit doktor! – Prit, tifoja nuk shërohet aq kollaj, dëmton organet e tretjes. Pandeha se isha shëruar, por jo – E ka edhe kjo ilaçin e vet, – më tha buzagaz, – kurën e verës. Mbeta gojëhapur.Në anët e mia askush nuk pinte verë, vetëm rakia e kumbullës derdhej lumë. Provoja në të rrallë raki, ponç portokalli, po nuk kisha idenë e këtij mjekimi të padëgjuar. E lexoi saktësisht habinë time të heshtur. – Për gjashtë muaj do të pish një litër në ditë me gota çerekshe, një në mëngjes, dy në drekë, një në darkë. Të puthësh kuqalashen tri herë në ditë. Barnat janë helme, shërojnë sëmundjet, dëmtojnë pjesët e tjera të trupit. Vetëm vera shëron, ripërtërin rruazat e gjakut, u jep fuqi organeve pa asnjë efekt anësor, siç thuhet. Priti pak dhevazhdoi: – Vera bën mrekulli që nuk mund t’i mendojë kurrë njeriu i vdekshëm, sado i ditur qoftë. E ka bekuar Krishti vetë. Më tregoi sekretin e mistershëm të verës. Para disa vitesh u shtrua në pavijonin e tij një vajzë e re, sipas të gjitha gjasave me kancer në stomak. Anemia qe në gradë kritike, barnat nuk jepnin asnjë efekt. Ajo nuk pranoi terapinë e zakonshme, ai nuk nguli këmbë. E mori për dore në zyrën e tij. – Je shumë e sëmurë, nuk kam pse ta fsheh, s’do të kishte asnjë vlerë. Një vajzë e mençur si ty duhet ta marrë vetë në dorë jetën e saj. Ke një mundësi jo krejt të sigurtë shpëtimi, por është e vetmja. Të tjerat janë në dorë të Zotit. I kërkoi të bënte kurën e verës, ashtu si mua. Një profesor i njohur francez, u kishte argumentuar studentëve vlerën e këtij bari me efekte të dyfishta mjekësore dhe morale në raste të skajshme, kur fuqia e mendjes shteronte. Si doli nga spitali, vajza e sëmurë i kërkoi të dashurit të bënte çfarë do që t’i kërkonte për aq ditë sa i kishin mbetur. Në një hotel të largët, në periferi të qytetit, braktisi trishtimin, iu dha pijes me besim gati çmendurak. Pas drekës së parë, shoqëruar me gotat e verës kërkoi të bënin dashuri. Ai ia plotësoi dëshirën. Në darkë u përsërit e njëjta skenë, më tepër e dhimbshme se e gëzuar. Asnjëri nuk arrinte orgazmën. Ajo këmbëngulte të pinte, të bënte dashuri, të gëzonte copëzën e mbetur të jetës së saj të re. Ditë për ditë sajonte diçka tjetër lloj për të bërë dashuri. Muaj të tërë qëndroi pezull mes jetës dhe vdekjes në një betejë me përmasa groteske. Çdo herë mendonte se ishte e fundit. Një mbrëmje u zhvesh lakuriq, ia ngjeshi shishen e verës në dorë, bashkoi gjinjtë me parakrahët e holluar. – Shtjer! – i tregoi kupën e cekët mes sisëve të vogëluara. Nxinte më pak se çerek gote. Ai e mbushi, vuri kokën mes thithave, piu ngadalë. Për herë të parë buzëqeshi.- Më pëlqeu shumë, përsërite, – çupa e sëmurë për vdekje rrekej me thonj e dhëmbë në cepin e rrëpirët të jetës. Largoi pak gjinjtë, i kërkoi të ulej në gjunjë, të pinte te çurka poshtë barkut. Kjo u pëlqeu të dyve. Atë natë arriti orgazmën e parë pas dy muajve. U mrekullua, doli në dritare i thirri me të madhe s’di se kujt, të gjallëve përtej hotelit a vdekjes, që zmbrapsej nëpër natë e trembur nga guximi i saj.
– Bëj dashuri, jetoj, shihni si u shkarkova, – qeshte me gjithë shpirt. Përmirësohej ngadalë, ngjyra e lëkurës ndryshonte, dhimbjet e stomakut sa vinte veniteshin… – Nuk mora lajm gjashtë muaj rresht, – vazhdoi rrëfimin Doktori, – e mendoja të vdekur e shumta pas një muaji. Më vështroi i përlotur, me sy të perënduar nga mallëngjimi. – U habita pa masë, kur erdhi në zyrë një vajzë e bukur, plot shëndet, m’u hodh në qafë, nuk u shqit një copë herë. – Më preve rrugën për andej, – qeshi sa mundi, – e përzure vdekjen Në prag qëndronte një djalosh i hijshëm. – Të dielën tjetër do të martohemi, – më tha, – po të mos vish na le beqarë. Pastaj u prezantua.
Treti vështrimin nga qielli, mbushur me tufa resh të hirta në trajtë shtjellash marramendëse. – Kur të më pyesin në atë botë cili ka qenë çasti më i bukur i jetës do t’u them këtë që tregova.
