Pa mbushur njëzet e katër orë, braktisi zotimin të mos shkelte në farmaci, u kthye me vëllimin “Ata s’e donin këngën”. Në fillim çapiti ngadalë, mandej pa kuptuar shtoi ritmin. Afër farmacisë nxitoi, si të qenkësh vonuar për takimin e shumëpritur. Mjedisi i kredhur në heshtje, aromat e barnave, ndriçimi i butë disa ngjyrësh, kamerat e vëzhgimit cepave të tavanit iu përfaqën të njohura e të afërta. Pati ndjesinë se nuk ndodhej aty, gjersa e pa rafteve anës së majtë, tek jepte e merrte me një klient të ri, zevzek, që nuk pushonte së pyeturi. Serioze, disi e vrenjtur, flokë lëshuar gjoksit. Çasti nuk iu duk i përshtatshëm. U kthye të dilte. Erdha! – dëgjoi zërin e ngjyrosur nga paniku. – Pothuaj mbarova! – iu drejtua si mikut të afërt. Hera herës kthente kokën ta shihte, madje dy herë iu bë se ngriti dorën t’i lutej të priste. U rrek të bindte veten se profesioni e shtrëngonte të sillej në atë mënyrë, po kur djali i pashëm, më i gjatë, u përkul t’i pëshpëriste në vesh, një sëmbim përvëlues ia plagosi keq sedrën. “ Mund të ishte jot bijë! ” – iu lëshua vetes gjithë pezëm. Donte dhe s’donte të pajtohej me këtë përfundim të hidhur, u mat t’ia linte librin mbi banak, të largohej pa rënë në sy. E pamundur t’i urdhëronte këmbët. Buzët lyer me të kuq të butë, lëkura e praruar, gjinjtë fshehur përgjysmë nën bluzë e gozhduan. Llogariste diferencën e viteve, vendoste veten në vendin e saj dhe gjithsaherë mbërrinte në përfundimin jo fort të sigurt, se mosha, ku fillonin e mbaronin dallimet, nuk përbënte kurrfarë problemi. Kur klienti i lodhshëm u largua, një shprehje e mezi dallueshme bezdie në fytyrën e saj e qetësoi. I ka fajet hijeshia juaj, – e përligji. Buzëqeshi, i mbërtheu sytë pakos nën sqetull. Ma sollët?
– Si do të vija? Ia rrëmbeu nga duart, i hodhi sytë kapakut, ku një djalosh në buzë të jetës me litar rreth grykës përpëlitej në agoni, përpiu pasazhin nën të… Dori gjeti rast të plotësonte portretin e rrokur shkarazi. Imazhi i fillimit pësoi ndryshime. Sytë e zinj qenkëshin të gjelbër, të errët, pushi i fytyrës afronte me pah jargavanësh, floku kishte shtuar reflekse të përhime, tëmthave vallëzonin tufa të drejta cullufesh. Intuita u zhyt në hollësitë e karakterit. Cepat e buzëve përkulur poshtë i jepnin doza të lehta ironie, balli i lartë e i drejtë, vendosmëri, mjekra e vogël, epuar paksa djathtas, finesë… E ndërpreu psherëtima ngarkuar me pikëllim. Bebëzat e rrëmbushur, vijat e lagura faqeve, pamja e mjeruar, e prekën. Ngriti dorën, ia largoi leshrat t’i zbulonte fytyrën, i thau lotët me mollëzat e gishtërinjve dhe në vend ta linte me aq, e tërhoqi mes krahëve. Ndjesia e paimagjinueshme e trullosi, zemra shtoi rrahjet, fytyra trembjen. Sytë i shkuan te dera e hapur, u mat ta lëshonte, po diçka më e fortë se arsyeja e mbajti mbërthyer.
Gjithçka ndodhi, nuk kthehej mbrapsht. – U ndjeva bosh, le ta harrojmë… – kërkoi ndjesë me lëmsh fjalësh të palidhura. Ajo psherëtiu mbytur si fëmijët në gjumë, iu tulat në gjoks, i la lotët të rridhnin, iu përshtat në të gjitha lëvizjet dhe harroi gjithë sa e shtynë të ndalonte. Diçka e fjetur prej kohësh ngriti kokë, thua filli i jetës së tij qe endur e prerë me të sajën. E mblodhi në gji, i ledhatoi atërisht shpinën, zverkun, flokët. Për të mposhtur dëshirën e zgjuar nga kontakti femëror, u rrek ta bindte veten për të kundërtën. Ledi fshiu sytë e lagur me fundet e pëllëmbëve, vuri pak rregull leshrave të shprishur, veshjes. – E çmendur, apo jo, – mërmëriti përmes lotëve.
Fjalëzën e çmendur do ta përmendte shpesh më pas. – E ndjeshme shkon më mirë, – e kundërshtoi butë. – E çmendur dhe krejt papritmas. – Ndoshta, – u zbeh. Pëllëmba i ngriu mbi flokë. – Ma hoqi fijen, – shtoi me zë të ndrydhur nga keqardhja. Tregoi me sy librin. – Ah!
Iu kthye çehrja. – E çuditshme, s’u duk askush! – shtoi e këndellur në fytyrë. – Nëse harrojmë gruan e moshuar, – i kujtoi gjysmë me shaka. Ajo jeton botën e vet, për të tjerët e kam fjalën.
Fjalët në vetvete dukeshin të pafajshme, mirëpo mënyra si i nxori, zëri i ulur, frymëmarrja e penguar, e shtynë t’i thoshte me nënkuptim. Druanin ta thyenin këtë bulëzim.
Mundet, – pranoi natyrshëm. Ktheu kapakun e librit, i hodhi sytë çmimit, hapi sirtarin, rrëmoi në togun e parave, gjeti kartëmonedhë dymijë lekëshe. Nuk paskam të vogla, mblodhi krahët me keqardhje. Dhuratat nuk paguhen. Librat e dhuruar janë të palexuar, perifrazoi një shkrimtar të njohur.-Nuk besoj se vlen për këtë rast, – buzëqeshi. I pëlqeu shprehja. – „Të mos e zgjasim „ – e vështroi në sy, – bëhuni burrë!- S’mundem edhe po të dua. – Pse? – Kam ndërruar xhaketën. Ajo u zgjat, ia shtiu kartëmonedhën në xhep. Tani nuk jeni pa lek, sa për kusurin, pret puna. Ai e nxori, ia la mbi banak. Ma shpërblyet me lotët, – foli me zë të pakët. Refuzimi e lëkundi. – Sikur t’ua sjell diku? – u tërhoq pas hezitimit disa sekondash. -Vërtet? – As mos e vini në dyshim. Kryqëzuan vështrimet. Zyrën e kam në dalje të qytetit, bisedojmë lirisht, vetëm të dy dhe Zoti në mes. Rrodhën disa sekonda para se të pranonte. – Pse jo, – vendosi, pa guxuar ta shihte në sy. Orvateshin t’ia fshihnin vetes: Ai moshën e saj. Ajo peshën e tij. – Na ndihmuat dje, – i tha ndaj të ikur, si të fshihte gjurmët. Dhe të zgjaste bisedën. – Gati harrova, ngrysi vetullat. – Si u bë gruaja juaj? -Nuk iu lë nga goja, ia hoqët dhimbjen me dorë. – Jam gjysmë mjeke, – shpotiti. – Sapo e dëshmuat. – Kishit ndonjë arsye speciale? – Përvjetorin e martesës.
Bisedën ua preu furnitori i përditshëm, tip hokatari. – Antibiotikët, – thirri nga pragu i derës. Dori u largua, klient serioz i sapo kryer punë. Gjithçka dëshironte paskëtaj ishte ta shihte sërish.
Sa më parë…
