Suplementi Pena Shqiptare/ Irma Kurti: Të kam dashur

62
Sigal

Unë të kam dashur siç duhet jeta:

me lumturi, me hare dhe gëzim,

por mbi të gjitha me kaq vuajtje,

net pa gjumë e shumë nostalgji.

 

E kërkova portretin tënd në çdo

petal trëndafili e në çdo pasqyrë

uji të kthjellët; zemërimin në një

det të zhurmshëm dhe të paqetë,

zërin në një heshtje pafund e të

thellë, qeshjen tek ylberi në qiell.

 

 

Tanimë kam mbetur me gërmat

e thërrmuara të emrit tënd mes

gishtave, me një histori tonën

që s’e di nëse ka mbaruar, me

shpirtin e plasaritur nga pritjet

e gjata e me hapat e ngadalta

nga druajtja se mos rrëzohem.

 

 

Ende të pres me mijëra rrudha

të shpërndara në lëkurën time,

me vështrimin e lagur me lot,

me shpirtin transparent e plot

dritë, si një pikë e kthjellët me

vesë që do të ëndërrojë gjer në

amshim, e dashuruar me ty.

 

Ne kishim detin pranë

 

Ne kishim detin pranë: të gjerë, të pafund, të paanë,

që me zemërimin e tij përpiqej të hynte në bisedat

tona. Ne kishim detin pranë, na mjaftonte fare pak

që në duar të mbanim një dallgë. Mjaftonte një hap

dhe nëpër gishtërinj do të depërtonte rëra e bardhë.

 

 

Por unë të kisha ty pranë shpirtit tim dhe zhurmat,

dallgët shuheshin tej në muzg, thërrmijëzat e rërës

tkurreshin e fashiteshin diku. Mbetej vetëm zëri yt

që, si një djep me butësi vale, më përkundte në gjumë.