si të këndoj ninulla për veten,
si t‘i vesh moshës, heshtjet e gjelbra,
si të kërcej me muzikën e zemrës,
atë të vjetrën…
Në shi si balerinë…
mes flladesh që dallgëzojnë pranverash
ti më mësove si të marr etjen e prillit.
Së bashku me fjalët që mezi marrin zjarr
T’ia dorëzoj detit,
si një shishe e hedhur marinarësh
për tu gjetur më pas.
Ti më mësove gjuhën e hënës,
atë të pafjalën!
Ti më mësove si frymë të marr,
si të njoh dashurinë nga pikëllimi,
si të lexoj fjalëkryqin e shpirtit nga zjarri.
Ti më mësove si të takoj zemrën
mes vesës së ëndrrave,
si një diell që nuk fiket…
Ti më shtyve të udhëtoj drejt vetes;
asaj më të brishtës.
Ti më mësove ,
se marrjefryma
jo gjithnjë është dhembje e plagë…
