Përballë kishës Santa Margherita në Via del Corso të Firences, ndodhet shitorja e verërave Enoteca Galleria del Chianti. Aty, personazhet e mi të romanit “Të ftuar në Rrethin e Dhjetë” (botuar në vitin 2017) takojnë të zotin e saj – një shqiptar i ardhur me anijen Vlora, i cili njihet mes italianëve si Robertoja – dhe nisin një histori të gjatë, që përshkon gati njëqind vite të shtetit shqiptar. Kjo është një arsye më shumë, pse kthehem shpesh në këtë vend, ulem këtu, takoj Roberton, hapim një shishe verë dhe flasim për gjëra të dashura.
Edhe sot u ula sërish, hapëm shishen tonë të preferuar dhe folëm sërish për gjëra të dashura. I tregoj me humor historinë e një botuesi holandez, i cili e kishte shtëpinë përballë një kishe, dhe ndërsa të dielava i duhej të duronte këmbanat e kishës dhe zhurmërinë e njerëzve që hynin e dilnin përballë, një të diel vendosi t’i sfidonte. Fundja ishte ateist dhe si jobesimtar ia gjente vetes lirinë të vendoste një fortafolës – altoparlant – dhe t’ua trazonte lutjet me këngën e Rolling Stones “Sympathy for the Devil”. Ndërsa ia tregoja këtë histori të çuditshme të të njohurit tim holandez, që vuan nga “sindromi i librit”, në rrugēn e mbushur me turistë kaloi një tjetër Roberto, prifti i kishës përballë. Ai thotë për veten se është një i vdekur, por një i vdekur që ecën ende. Në moshën që ka, ka të drejtë ta thotë, por ky Robertoja ynë “i vdekur” ka disa apartamente shik që ua jep me qira turistëve, dhe unë e di se mëkati më i madh që ai bën, është ndonjē verë e mirë nga shitorja përballë.
E ndërsa Robertoja zëdhënës i Zotit, shkon tutje, në hyrje afrohet një burrë i hutuar. Ai e di se këtu shitet vetëm verë, por ai kërkon një vulë. Po një vulë! Kushedi përse i duhet, kushedi ç’kufij ka për të kaluar?! A nuk jemi ne përjetë në luftë për të kapërcyer kufij?! Ja, unë vetë jam në përpjekje për të kapërcyer kufijtë e durimit tim. Ndaj e kuptoj njeriun, që kërkon vulë më mirë se kushdo tjetër në këtë botë.
Pas pak, një nga ardhësit e fundit me varka nga veriu i Afrikës, afrohet; sytë e tij plot shkëlqim janë mē të bukurit në botë. Ulet pranë meje, nuk do verë se është fetar, por brusketën nuk ma kthen. Nuk do që të ma kthejë fatin. Fati! Ku di gjë ai për fatin tim!
Ja kështu shkon dita në Via del Corso, në zemër të atdheut të modës, të verës, të akullores, të spaghetti-t, të pizza-s, të qejfit dhe dhimbjes njerëzore, e këqyr se sa e thjeshtë është jeta, pa koracën e ftohtë që të shtyn të veshësh shpesh etiketa. Më bëjnë shoqëri personazhet e mi, por nuk ua them atyre rrotull meje, të cilët nuk e dinë pushtetin e magjisë së shkrimit. Ajo magji është reale, njëherësh joreale.
