(dedikuar Muajit të Autizmit)
E di që koha shpejt kalon,
dhe zogjtë brenda ëndrrës këndojnë…
Kuptimin dashuria asnjëherë s’vonon,
në trishtim, vetes përqafimin i dhurojnë…
Dhe puplat pas trungjeve qëndrojnë,
të zogjve që fluturojnë në kthjelltësi…
Foletë e tyre në lartësi ndërtojnë,
mbi re kapin ëndrrën plot butësi.
Qielli shpejt trishtimin e hedh,
me rreshje shiu fytyrat i lan.
Çdo pikë loti 1000 buzëqeshje sjell,
e shpirtrat e humbur peng i mban.
E di që gëzimi në sytë pulson,
të Armagedonit përtej zemrave të tyre…
Apokalips i kraharorit frymëmarrjen rëndon,
dhe mbyll mendjet në formë mynxyre!
Por së shpejti rrugët do i ndriçojë dielli,
të këtyre zogjve që sërisht do të kthehen.
Nën korda të heshtura kumbon qielli,
dhe flatrat përplasur, me kaltërsinë dehen…
