Vjeshta e artë
Në Dukagjinin e Sipërm kish ardhur vjeshta. Frynin erëra me lagështirë dhe kjo lagështirë e bënte ajrin më të shndritshëm, i bënte retë më të shndritshme. Ishte koha kur bagëtitë do zbriteshin nga kullotat verore të bjeshkëve. Së shpejti do zinte bora dhe kopetë do mbaheshin edhe pak kohë rrëzë maleve, pastaj ose do uleshin në kullotat dimërore të fushave, ose do të mbylleshin brenda. Dëgjohej kudo jehona e këmborëve, zileve dhe qipareve. Dëgjoheshin blegërima, lehje, fyej, vikama. Herë–herë ia behte, nuk di se nga, ndonjë shtrëngatë e zemëruar që rrokulliste mbi kurorat alpine orteqe bubullimash dhe ndizte shkreptima rrufesh, derdhte rrëkeja shiu. Pastaj binte përsëri qetësia, binte muzgu dhe tërë ajo borë malore e ashpër dhe e egër fundosej me ngadalë në errësirë. Kur zbardhte dita tjetër, agimi i kuq vezullues ishte mbushur me fletë që binin nga drutë. Frynte era e shndritshme e lagështirës. Ajo vinte që larg
dhe diç murmuriste me atë gjuhën e saj të jugës, pyjet e përshëndetnin, i përkuleshin deri poshtë dhe i hapnin rrugë të kalonte përmes shtigjeve e monopateve, duke ia mbushur krahët me dhurata të arta, me fletët e tyre si flori. Mbrëmja e maleve ishte pa muzg. Ajo kishte ardhur menjëherë, e bardhë, e verdhë, e trëndafiltë, me një kalim të ëmbël ngjyrash të buta që shkriheshin
nga drita e diellit në perëndim në dritën e hënës në lindje. Shkrepave kacavirreshin mjegullat e shkumta, këputeshin ujëvarat e argjendta. Përposh, mbi humnera, hapeshin portat shkëmbore të Dukagjinit. Mbi kryet e tij u dëgjuan të rrahurat e krahëve të një shpendi. Ai ngriti kokën, po s’pa asgjë, vetëm një fletë të verdhë, që dridhej në sfondin e ndriçuar të kaltërsive, duke
rënë si një yll. Iu kujtuan mbrëmjet e fëmijërisë. Tani ai ishte kthyer përsëri pranë tyre.
Ato ishin tretur këtu, rrotull këtyre kurorave shkëmbore, këtu, kaq pranë, e megjithatë kaq larg.
