Fillimi i romanit DUARTROKITWSIT
ODE PËR TRISHTIMIN
Trishtimi?
Është sëmundje ngjitëse;
seksualisht po se po,
por edhe vizualisht e transmetueshme.
E keni vënë re kur takoni një njeri të trishtuar?
Sytë e tij të mbërthejnë dhe të zhysin në grinë tronditëse,
që i afrohet ngjyrës së lotit;
zëri i tij i ulët, i thellë si mërmërimë, të qull ndjesitë dhe
kur largohesh, ndihesh edhe ti i trishtuar.
Nuk ndodh e njëjta gjë me gëzimin.
Jo vetëm që hareja e njeriut të gëzuar nuk të përfshin
në atë valle marramendëse ku e ka çuar ndiesia fluturake e lumturisë,
por, sa më i lumtur të shfaqet ai tjetri,
aq më të trishtuar e ndien veten dhe mallkon fatin tënd
që nuk është aq zemërgjerë sa fati i atij tjetrit
– dhe trishtimi yt bëhet më i thellë, më tronditës.
Midis këtyre dy tipave, të trishtuar dhe të gëzuar, Klajdi është i bindur se i përket tipit që transmeton trishtimin.
Prej kohësh nuk kujton dikë që të jetë ndarë prej tij me buzëqeshje. Përkundrazi, gjithmonë përshëndetjen e fundit e ka shoqëruar një tis i mjegullt keqardhjeje, që edhe vetë Klajdit nuk i pëlqen, por nuk ka çfarë bën – e shkakton trishtimi. Kushedi sa herë ka vrarë mendjen se kush ka qenë ai i pari që ia ka ngjitur trishtimin, por ka arritur në konkluzionin se ndoshta ai, Klajdi, është vetë trishtimi. Kohët e fundit e ka gjetur veten edhe duke shkruar poezi dhe kjo është shenjë e sigurt se është rëndë, rëndë fare; trishtimi e ka vënë përfund, e ka mundur.
Është 30 vjeç. Tre vjet më shumë ka pasur Jezu Krishti kur e kryqëzuan dhe u ringjall, por ai beson se është përzgjedhur të jetojë vetëm aktin e parë të Jezu Krishtit, atë të kryqëzimit; për ringjallje as që bëhet fjalë, të paktën hëpërhë, jo, nuk ka shpresë.
