Këmbanat që engjëjt i binin,
po mbushnin qiellin,
e kumbonte kupola furishëm…
zhgënjimet tashmë nuk më trembnin
kisha parë mjaftueshëm nga çdokush kaq frikshëm
dielli me përvidhej mes çdo culluf floku
tek kaloja në të njëjtën ecje si dikur
kujtimet dëftonin të tjerë njerëz
të tillët që sot’
të gjuajnë me gurë..
të gjuajnë duke fshehur dorën
pikërisht, ashtu, si ajo shprehja e vjetër
dhe për këtë ndjej kaq shumë plogështi
por njeriu është mësuar me ecjet
tek fundi do arrij…
historikisht faktueshëm
zhgënjyer, me ndërgjegje të paqtë dhe vetëm..
