Nata mbrëmë ish suferinë
sa lëndoi shpirtin tim.
Për tërë natën shpirt s’e di
të kam lënë lotin në gji.
Ndaj unë ik, s’të shoh në sy
se ndjej dhimbje pa kufi!
Më dridhet fjala në buzë
se të dua si askush.
Loti më shpërthen sakaq
shpirti më kthehet në flakë.
S’dua të më shohësh lot
kurrë! Nuk zbret një lot i kot.
S’dua që ta dish për mua
eh, o shpirt i përvëluar!
Loti oh, gjithë psherëtima
më përshkon si vetëtima.
Veç kjo zemër është e qartë
për ty qan me lot të zjarrtë…
Ku je ti, zambak me vesë
këtë zgjim, këtë mëngjes?
Unë e ndjej se dhe për ty
nata mbrëmë ka qenë stuhi!
Nga një xixë, nga një shkëndijë
nëpër ëndërr qemë të dy.
Dashuria s’është e lehtë
duhet zemër që ta ndjesh.
Duhet shpirt, duhet jetë,
duhet besë që ta kesh.
Kush e humbi dashurinë
dhe për të s’qau çdo stinë?
Çdo kush thotë: ah, vërtet
vuan çdo çast, qan nëpër net!
Ej, ju ! Që lexoni vargjet e mia aty
thoni: u janë terur lotët ndër ata sy?
Në thellësi të shpirtit jeni mbushur lot
doni t’u heq brengën, po s’ua heq dot.
Dikur isha, porsi virtyti, e kulluar
por ah, që mbeta e trishtë, e lënduar!
Dua të mbahem, por s’mbahem dot
në zemër rëndon gjithnjë një lot.
Atëher’ ligjëroja, puthesha plot hijeshi,
isha për ty, e bukura perri!
Për ndjenjat e pastra, hirplotë
përherë në shpirt më mbin një lot.
Sakaq fjalët e mia me gaz i rrëmbeje
pa ligësi, në mua çdo gjë t’ëmbël gjeje.
Çdo fjalë e kulluar, në dashuri vërtitet
sa loti në thellësi, m‘arrin e mbytet.
Me bukuri, dashuri, kam qenë stolisur
me xixa në sy më gjeje ndaj të ngrysur.
Tani shoh ëndrra, nuk përmbahem dot
rreze drita më gjen të mbytur në lot.
Premtimet e tua, kishin atëherë vlerë
e unë, e bukur si lulëze me erë.
Më prisje në tis, plot jetë e plot gaz
me shpirt bleruar të ndiqja pas.
Eh, puthjen e lehtë e provoi poeti
e ndjeu se vinte, porsi valë deti.
Rritmi zemrës sa vinte shtohej
dimri në acar ndizej e ngrohej.
S’do desha kurrë që ëndrrat t’i ndal!
Atëher’ dhe vdekja do vinte ngadalë.
Por brengën momenti, vjen e më zgjon
kur loti lag sytë, me vdekjen ngjason.
Një rrjetëz e thurur është dashuria
me afsh e padurim futet njerëzia.
Kur bëra të dalë, e portë s’gjeta dot,
mbeta aty skllave, për jetë e mot.
Rrjetëza e bukur më joshi sakaq
kjo furi, tërë jetën zgjat e zgjat…
Dielli gjithnjë që hyn e ndrin
në gjinjtë e dashurisë vezullimë.
Në zemrën time dashuria mbretëron,
dhe ja, prapë ti, si mbret rri në fron.
Valë emocionesh më zgjojnë çdo agim
ta dhashë botën time, ta dhashë pa ngurrim.
Kujtova se jeta do na vinte plot lezet
kështu do kalonim të dy njëqind vjet.
Kur abazhuri të ndizte shtratin tonë
unë do të çelja si një lulëz e njomë.
Unë nuk u rrita me dhelka e pekule,
po pranë teje ngjaja vërtet me një lule.
U plagos çdo shpresë e rritur kot!
Medet! More zot që s’e dita dot!
Për hir të zotit, të të shoh një ditë
natyra do më falte gjithë stolitë.
Shpirti im, acarin do ta shkrinte
diell i ngrohtë sakaq do të hynte.
Si mund një dashuri të jetë hyjni?
Më thuaj i dashur! Unë do ta bëja për ty.
Për dashurinë, oh, për të madhin Zot
s’ka fuqi në botë, që më ndalon dot!
Në psherëtimë u kthye shpirti im,
se ty të dhuroi paqe dhe gëzim.
Ç‘varej prej meje dot s’ta dhashë
por di se shpirtin në tëndin e lashë.
Dashuri nuk i thonë: vetëm shtrat,
sublimja ndjenjë qëndron më lart.
Tek ne mbeti e lirë në fluturim
në qiej më mirë, se një shtrat pa zgjim…
Si rrezja e diellit më hyre në gji,
plot zjarr e afsh më puthje në sy.
Po moti keq plot erë e suferinë
zuri rreze diellin, vrau gjirin tim.
Me zhdërvjelltësi unë vija pranë teje
e ti shkëndijë rrije pranë meje…
Ku ishim, ç’bëmë, as vetë s’e dimë,
me shpirt ajsbergun e kemi shkrirë.
Që buza të më qaj o zot, ç’bëre ti?
Nuk më le të qesh më le në vetmi.
Në prag dashurie kur qeshë plot nur
sytë e t’u lotues i besova shumë.
O ju o ditë të bukura që ikët si stuhia!
Dhe ti o shpirt i im që erdhe si magjia!
Si ike, le tek unë, ndjenjat shpuzë
tani veçse loti më ngrin mbi buzë.
