Ti je balli me florinj,
ti je lulja e Shqipërisë
dhe trumbeta e lirisë.
Pleq që ngjalle dhe të rinj,
tërë kombi të sjell nder,
me lavd emrin ta ka shkruar
se ti trime vet’ me duar
fij’t e flamurit ke tjerr!
Je kurora me shkëlqim
gurështrenjt’, margaritarë,
që do mjeshtër magjistarë
t’i radhuan me qëllim.
Zjarr lëshojnë, që verbon,
si yj rrotull të shëndrisin,
rreze njyrash, llamburisin,
për sy bërë që lakmon!…
…Rrotull fqinjët sa fuqi,
sa mënyra nuk përdorin,
me pahir që të na korrin
çdo send, Vlorë, mban në gji!
Mund e bij ke pas’ armiq,
me syt’ katër gjith’ pas arit,
jasht’ zakonit të shqiptarit,
që s’shet besën për ca fiq.
Por ti, Vlorë, mos u dro!
Mbaj mburojën me qëndresë,
se kush vetes i zë besë,
e mat grushtin me këdo.
Se dhe Deti mik kur fle,
n’ëndrrat kryen një dëshirë
mbret të jet’ e zot i lirë
veç për tokën q’i dha bè.
