“Me pak fat e me pak mund, them se do t’ia dalim vëlla”, – foli ai me një zë të mallëngjyer që në fjalët e fundit u duk se iu ngjit për qiellze. Më bëri përshtypje toni ngushëllimtar, a thua se i panjohuri im përballë të kishte bërë kështu një farë bilanci të qartë të një asi gjendjeje, sikur ne të vareshim në zgrip të ekzistencës. Pas fjalëve të tij ra prapë heshtja e troshitur nga revani metalik i trenit mbi shina, siç kishte qenë edhe më parë, prej dy orësh, qëkurse qemë nisur nga Koschalini e kështu do të soste, deri sa të mbërrinim në Varshavë.“Çfarë thatë, ju lutem…?”, pyeta pas një grimë kohe, duke thyer kësisoj monotoninë kërkëllitëse dhe u pendova për ndërhyrjen.“E di… thjesht duhet pak fat”, – tha ai me njëfarë sikleti intim e familjar, duke perënduar sytë e mjegullt e ëndërritës nga qelqi i dritares, që ende ruante reflekset e kuqërremta prej reve, ndonëse dielli kishte kohë që kishte perënduar. “ …Dhe natyrisht, pak përpjekje, që më në fund… t’ia dalim mbanë”, – shtoi kësaj here duke fërkuar paksa pëllëmbët me njëra-tjetrën, gjithë pa ia hequr vështrimin e papërcaktuar qelqit me reflekse të manushaqta. Druhem t’i kthej ndonjë nga përgjigjet e mundshme. Druhem t’i bëj tjetër pyetje. Druhem të shpreh habinë time. Aq më pak, moskuptimin. Zgjedh si më të përshtatshme gjestin e pafjalë, solidar: një tundje pohuese me kokë. I panjohuri kutullohet sërishmi me heshtjen e vet, ndërsa unë picërroj sytë në gjendje gjysmëgjumi. Kalon kështu, pa fjalë, si nja një orë, një orë e gjysëm, kur sërish ai then heshtjen:“A thua do ta kemi atë pak fat vallë?”Nga sa tha, kuptova fort mirë, se ai ishte i sigurtë vetëm për përpjekjet, andaj, duke ia ngulur sytë vështrimit të tij të mjegulluar e paksa lagështitës, tunda kokën fort, demonstrativisht, në mënyrë pohuese, me buzët e puthitura fortë e rreptë sikur po shprehja një betim të patunduar me atë gjest.“Që… domethënë… jo gjithçka mund të konsiderohet e humbur, a?” Gati sa s’vikati prej gëzimit, por me zë të përmbajtur, të lëmekur, gjithë ankth e pështymëtharë. Llogarita me mend kohën që duhej për të arritur në perronin e Varshavës, kohën kur do të merrte fund arti torturues i mos hyrjes në bisedë. Edhe kësaj here e tunda kokën fort, plot zell e besim për shpresën e begatë, se “jo gjithçka mund të konsiderohet e humbur”. Kjo dha një efekt të menjëhershëm. Tiparet e bashkudhëtarit tim të panjohur dalëngadalë u zbutën dhe pas disa kilometrash të tjerë nën trokthin e butë të trenit atë e zuri gjumi. Një gjumë i paqtë mbi fytyrën e parruar, e cila kishte shkarë paksa shtrembër në shpinoren e kupesë, si ndonjë maskë teatrosh amatore. Kuptohet, nuk e dija nga vinte, ku shkonte e kush ishte, por kisha bindjen se i përket një fisi të dëshpëruar njerëzor, i cili rreh syshqyer të mbahet qoftë dhe pas një fije bari në buzë të greminës. Kur treni hyri ne perron (lavdi ty, o Zot!), desha për një moment ta zgjoja, por në çastin e mbramë hoqa dorë dhe kërceva vrikthi jashtë. Para se të largohem, pasi i shtiva krahët çantës së shpinës, pata një dyzim tjetër, por dera e kabinës qe mbyllur tashmë. Ngjesha fytyrën në xham dhe e dallova serish siluetën e tij të fjetur. Instinktivisht i tunda dorën, ndonëse e dija se nuk më sheh, duke i pëshpëritur përmes buzëqeshjes me një zë, që m’u shkep tejet i mallëngjyer: “Sigurisht, or mik, sigurisht… do t’ia dalim edhe kësaj here…”
