Më ka ngelur varur
një puthje nën qiellin e Athinës
në një rrugë të thjeshtë
që nuk ia mësova emrin kurrë.
Unë e bekova me emrin
“puthja e shenjtëruar”.
Ndalën hapat kalimtarët;
gjithçka heshti në shenjë nderimi.
Koha u ndal edhe ngriu
mbi krahët tanë të përqafuar
dhe mbi flokët tanë
u kristalizua edhe shiu.
Mos më pyesni për ato buzë,
as për atë kraharor të latuar,
as për vibrimin e tërbuar.
Jo. Do ta ruaj për vete në përjetësi.
Mund t’u tregoj pa mbarim
për dy shpirtra të dashuruar…
për një takim të parë
dhe fundin e tij…
Atje, dëshmitarët
kanë ngritur një monument dashurie
dhe e perfeksionojnë me fantazi…
A të kujtohet e dashur?
Atje, nën qiellin e Athinës
ne lamë nderur një copëz lumturi.
Mos, Mos!!!
I masakruan MIMOZAT…
mimozat për të cilat kam shkruar poezi.
Ia shqyen kofshët e bukura
ca shalshqyera sharlatane,
që janë gati të zbulojnë bythën
për pesë lekë apo për një palo-banane…
U shfaqën si hallexhesha
kryqëzimeve nëpër semafore
ua shitën ca x-pesave
parfumosur me spermë sterile
manjakëve me një dyzinë dashnore
që zhgërryhen në motele,
apo edhe mbi sedilje…
Të shkretat Mimoza
sa shpejt e humbën virgjërinë…
Ato, lajmëtaret e pranverës
përfunduan nëpër baltovina,
apo u “harruan”në koshat e plehrave.
Pas përmbushjes së “misionit”
u degdisën si mbeturina prapa derës…
O “njerëz”!
mos i përçudnoni Mimozat
lajmëtaret e pranverës…
