Fabula
nga Vangjush Saro
NDERIMET
por Ujku ndjehej në delir.
“Këta që po na rrinë pranë,
të m’i gostitni sa më mirë…
S’ka rëndësi, çakej a dhelpra,
nga një nderim shpejt ua bëni!
Kurora them, me gjethe e shpendra.”
“Imzot, patjetër, por na ndjeni,
se këto gjethet zverdhen shpejt
dhe mund të bien një nga një.
Kështu, kurorat… ah, medet(!)
nuk kanë për të shkëlqyer më…”
“Ne s’dimë a do të jemi vetë
deri atëherë, o trutharë…”
Iu vu pikë muhabetit,
ndërsa kuiste erë e marrë…
FAMA
për punë cipe, diçka e tillë;
(e hollë, e trashë, që s’pyet fare…)
Thotë zonja ftohtë:
“Sa herë jam sharë,
rrëfej trishtim për sy e faqe,
pra… vdes për drejtësi dhe paqe (!)
Por, nëse doni troç t’ua them,
nga ato fjalë s’më hyn një gjemb,
më e njohur bëhem,
për atë Zot;
sepse kështu e ka kjo botë:
të urrejnë edhe të duan prapë…”
Këtu u mbyll fjalimi i gjatë.
DORDOLECI
DHE ARIU
i trembi zogjtë dhe trumba shkoi.
Por kur u duk andej Ariu,
e pa shumë pisk Dordolec ziu.
U tremb dhe vetë, zëri iu mek:
“Ah, unë i mjeri, që s’kam dyfek!”
REJA
e vogël, e butë edhe e brishtë…
Papritur, era e shkundi atë;
dhe Reja u ngrys, u vrenjt, u bë gri,
e frikshme,
e dridhshme,
e madhe u bë,
në tokë, inatin e derdhi shi.
E ndërsa ajo bënte tiranin,
drurët edhe rrugët vetëm qanin.
Por pas një kohe (që askush s’e mat)
lule avujsh zu ngjiteshin lart;
dhe Qiellin e madh e la pa gojë,
teksa në vallëzim sërish e ftoi…
KORBI
DHE ARRA
edhe një copë herë paq u lodh.
(Kish një Arrë për mëngjes i gjori,
por s’e çante që s’e çante dot…)
I thosh Arra
gjithë me qesëndi:
“Kot më vjen ti rrotull, o syshkruar!
Nuk ma gjen dot anën
kurrsesi…”
Korbi vej e vinte i menduar.
Befas e vërviti Arrën poshtë.
(Ra në trotuar, u bë fërtele.)
Zbriti edhe vetë, e zu t’i thosh:
“Ku e kishim fjalën, moj kotele?”
Xhevahir Spahiu
Xhevahir
Spahiu
NATA
E VITIT TË RI
O zemra ime, o vetmi,
të pimë sonte, gjithsesi.
Një mall, një dhembje dhemb atje
ku jemi dhe nuk jemi ne.
pas muresh kokë më kokë kurthojnë
harrimin e harrimit tonë.
Po qoftë në Dajt a Monparnas
një shishe vere të ndjek pas.
Sa vlen një gllenjkë e saj nuk vlen
as fama, as froni që shkëlqen.
E tha s’e tha Omar Khajami,
stacioni i fundit: Varri i Bamit.
O zemra ime, o vetmi
Te pime sone, gjithesesi
BORXHET
E MIA
Do të vdes,
do të vdes i mbytur në borxhe,
s’është asgjë mbytja në lum a në dhomat e gazit
I kam borxhe nënës që s’ia ngrita varrin,
i kam borxhe lisit që s’ia hodha pjergullën,
i kam borxhe dashurisë që ia vodha të dielën,
i kam borxhe krimit që s’i vura emër.
Do të vdes,
do të vdes i mbytur në borxhe.
I kam borxhe fjalës që s’e pashë në ëndërr
i kam borxhe korbit që s’ia zbardha pendët,
i kam borxhe vitit ’13 që s’ia mbylla plagët
i kam borxhe ardhmërisë që ia lashë tek pragu
terrin e një kohe të largët.
Do të vdes,
do të vdes i mbytur në borxhe.
U kam borxh të gjallëve,
u kam borxh të vdekurve;
gurin e varrit e shes
të laj borxhet.
Dhe vë pikën këtu.
Tani mund të flisni
për borxhet që më kini ju.
