Vargje satirike nga Ismail Xhaferi
Në Tiranën tonë
shumë çudira kemi:
Monument ka Zogu
dhe Avni Rustemi
Monumenti i Zogut
përballë Skënderbeut
se i dhuroi Serbit
pjesë nga të atdheut.
Pjesë nga të atdheut
shiti ky kodosh;
perlën Shën Naumi,
tokën në Verrmosh.
Vetëm mbreti ynë
me kokë në Serbi
Atdheun e shiti,
si një pronë të tij!
Si në pronë të babes,
ç’nuk bëri qafiri!
Jashtë Atdheut mëmë
mbeti Manastiri.
Bëri e ç’nuk bëri
mbreti ynë nga Mati,
ndaj qysh atëherë
e quajnë satrapi.
Bëri e ç’nuk bëri
mbreti ynë i parë:
Vrau patriot,
vrau luftëtarë.
Se në kohë të tij
fjalën e kish huri,
dhe Nolin e madh
këtej e përzuri.
E përzuri Nolin
dhe kurrë nuk ndali,
se vetë ishte mizë,
ndërsa Noli mali
Për Nolin urdhëroi
vdekje në mungesë.
Po Noli qe det
që kurrë nuk vdes
Vrau Avni Rustemin;
ajkë të djalërisë.
Shqipërinë e ktheu
vartëse të Serbisë.
Veç për fron e tij
mendoi ditë e natë,
ndaj e la Kosovën
në lëngatë të gjatë.
Zogu vetëm Zogu,
si një korb i natës,
se në dej i rridhte
gjaku Esat Pashës.
Zogu mbret i hurit
edhe i litarit,
se në dej i rridhte
gjaku tradhëtarit.
Me zogun në krye
fati kurrë s’na ndriti,
se vendi drejtohej
nga serbi Pashiqi.
Zogu që themel
kishte tradhëtinë:
Vrau Hasan Prishtinën,
vrau dhe Avninë.
Zogu vetëm Zogu,
që njihte mirë hurin:
Vrau Gurakuqin,
vrau Bajram Currin.
Kur erdhi fashizmi
Thasët plot i ngjeshi
La Atdheun të mjerë
Dhe opingat veshi.
Ndonëse ballë fashizmit
Atdheu gremisej.
Binte Ulqinaku
Zogu arratisej.
Mbreti ynë ikte
Larg në arrati
Dhe merrte me vete
turp edhe flori.
Në Tiranën tonë
mjaft çudira kemi
Një monument Zogu,
një Avni Rustemi.
Bustet e heronjve
rezatojnë lavdi,
ndërsa Ahmet Zogu
veç zi e më zii…
