Agron Tufa: Shfaqja e anëve më të mira

238
Sigal

Indriti,  një djalë për së mbari nga lagja “Kombinat”, kishte dëgjuar prej një dore të fortësh të lagjes një parim të fshehtë, i cili, sipas tyre, duhet ta udhëheqë gjithmonë një djalë drejt suksesit në dashuri me vajzat. Parimi ishte gjithnjë i njëjti: para vajzës që do, shfaq anët e tua më të mira. Ndonëse ende adoleshent asokohe, Indriti ndjente një admirim të heshtur e të pakufishëm për atë dorë miqsh të fortë, që kishin braktisur shkollën dhe e kishin zbukuruar jetën e tyre të re me bëma dhe aventura të mahnitshme, ndonëse shpesh herë të tmerrshme. Edhe pse ajo dorë e fortë djemsh nuk mblidhej kurrë e plotë, ngase vazhdimisht disa sosh vuanin dënimin nëpër burgje të ndryshme, Indriti i ndiqte me zili të heshtur, pa iu zbehur asnjëherë admirimi për ta. Pasi braktisi pa dhimbje gjimnazin në vitin e dytë dhe zuri punë si ndihmës-mekanik në një servis makinash në autostradë, Indriti pati rast ta analizonte më ngeshëm urtësinë e dalë nga goja e Tare Laqit, liderit kokërruar të të fortëve të lagjes dhe e gjeti të vërtetë këtë filozofi nga sa kishte mundësi të vrojtonte sjelljet midis meshkujve dhe femrave kur ndaleshin aty, në sheshin para servisit. Si e gjeti të vërtetë këtë mençuri, e shtrëngoi mirë e mirë në tëmtha me çelës anglez, që të mos lëviste asnjë vijaskë. Madje urtësia e Tares i kujtohej tani bashkë me anën e majtë të kafkës së tij, ku kishte një tatuazh blu, që paraqiste një biblbil – bilbil polici apo gjyqtari sportesh, aq sa i dukej sikur e shihte ende në çastin kur e tha e fill më pas rrëkëlleu me fund një teke raki dhe mori me pirun nga tava me veshka e mëlçi të fërgura në pijetoren e lagjes. Indriti e kujtonte thënien e Tare Laqit sa herë para tij kalonte ndonjë vajzë që i pëlqente. Erdhi një ditë kur Indriti njëmend besoi se ra në dashuri. Atëherë nxitoi t’i shfaqte Stelës, një gjimnazisteje të vitit të tretë nga e njëjta lagje me të, të gjitha anët e veta më të mira. Suksesi edhe mund të vononte pak, por ajo që kishte rëndësi për Indritin ishte rezultati: dhe ky rezultat ishte i garantuar. Mirëpo kaloi shumë shumë kohë dhe sukses nuk pati: Stela gjithnjë bezdisej prej tij. Kur Indriti i dilte papritur përpara si fanti spathi me një pashë buzëqeshje, ajo e shihte me tmerr e neveri, m’u si t’ia kishte zënë rrugën mortja. Indriti dështoi përgjatë gjithë atij viti: Stela e urreu. Sa herë ai i dilte para me ndonjë propozim të ri, ajo shfrynte në kulmin e dëshpërimit: “Nuk e di ç’mut ha Zoti lart, që nuk ta këput qafën të më lësh rehat! Të zëntë ndonjë makinë përfund jarebi!” Nuk dihet sa kishte shkuar kilometrazhi i buzëqeshjeve të përditshme të Indritit, kur ai vendosi vërtet të ndalej dhe ta mendonte edhe njëherë gjendjen e tij të dështuar. Edhe pas një viti në pritje të suksesit, ai veçse i kishte përkeqësuar pozitat e tij: qe bërë mëse i urryer për Stelën. Çfarë nuk shkon? Çfarë po bëj gabim? Mos nuk po shfaq ndaj Stelës anët e mia më të mira? Kjo duhet të jetë, mendoi ai, s’ka tjetër, duke mos e vënë asnjëherë në dyshim urtësinë që kishte dëgjuar prej të fortëve të lagjes shumë vite më parë. Atëherë ka shumë mundësi të kem gabuar rëndë në lidhje me anët e mia të mira dhe kam nxituar si trap t’i shfaq Stelës anët e mia më të këqia. Ku ta dish: ajo që unë e kam menduar si anën time më e mirë, për Stelën mund të jetë mortja vetë? Përndryshe pse të më urojë veçse vdekjen? Po, po, këtu ka diçka që nuk shkon. Duhet gjetur më parë se cilët janë anët e mia vërtet më të mira që t’ia shfaq Stelës, u vuri kapak shestimeve të veta Indriti dhe u mbyll njëfarë kohe në vetvete duke marrë në shqyrtim të imët çështjen e hollë të anëve vërtet të mira. Por kjo kohë zgjati shumë dhe ai nuk ishte fare i sigurtë në ia kishte dalë t’ua qëllonte se cilat ishin ato cilësi vërtet të mira. Kaloi rreth një vit, që nuk i dilte më përpara Stelës duke i prerë rrugën papritur me një pashë buzëqeshje. Ndoshta s’kam asnjë anë të mirë që të mund të shfaq para Stelës, mendoi i trishtuar një mesdite përvëluese maji në vetminë e servisit të makinave, ndanë autostradës. Ndoshta anët e mira do të vijnë më vonë… por Stela atëherë mund të jetë e martuar dhe mua pastaj më rrofshin këto anë… Po Indriti e dashuronte Stelën, ashtu siç dinte ai të dashuronte, domethënë pa ditur fare. E ndjeu trurin të lodhur asaj mesdite, u ndje më i pështjelluar se kurrë; koka iu rëndua, kapitja ia plogështoi gjymtyrët dhe e zuri gjumi në një sedilje makine që e kishte rregulluar si kolltuk. U zgjua nga një ëndërr, në të cilën një mjeshtër i vjetër japonez, me një gjuhë të garraveshur sikur po i lehte me mllef  në surrat. Këmbëngulte t’i mësonte sekretin e anëve vërtet të mira dhe se si duheshin shfaqur ato përpara të dashurave. Mjeshtri, një skelet i thatë me lëkurë si të zier, të verdhë e të tharë si mumje – esnaf i mbaruar karateje – kishte vënë përpara një bukuroshe të re, të brishtë e të hirshme m’u si një pikturë dhe me goditjet e tmeshme me brryla, shpulla, shputat e këmbëve dhe grushta po e zbythte të tmerruar të shkretën vajzë, pak e nga pak, drejt një qosheje të errët ku, me gjasë, përfundoi gjithë rrënkime, çuditërisht të ëmbla. Mjeshtri japonez e la atëherë bukuroshen, lehu disa herë ca fjalë të ashpra në drejtim të tij, të cilat Indritit iu dukën papritmas të kuptueshme. Mjeshtri i kishte thënë: “Ja se si duhen demonstruar anët vërtet të mira për ta detyruar një femër të ndjehet e lumtur». Me t’i thënë këto fjalë, mjeshtri-mumje i zgjati një shall dhe ia lëshoi vendin të demonstronte dijen e nxënë. Pikërisht në këtë pikë i doli gjumi Indritit. Hapi sytë dhe iu desh pak çaste ta merrte veten nga habia, sepse në veshë i jehonte ende urdhëri i mjeshtrit japonez, ndërsa para vetes shihte Stelën që qëndronte në këmbë para tij. Indriti hodhi sytë përreth dhe kuptoi se ajo ishte vetëm. As që mendoi t’i buzëqeshte, siç kishte bërë çdo herë para një viti. As fjalë të ëmbla, të zgjedhura. Ai u ngrit ngadalë përballë Stelës që vazhdonte t’i buzëqeshte duke pritur reagimin e tij për këtë surprizë, por Indriti nuk i la kohë të priste, sepse ia ndezi papritmas me një flakërimë faqeve. Pa e marrë veten nga flakërima e parë, pasoi me shpejtësi e dyta, pastaj e treta, sa Stelës filluan t’i merren këmbët e të zbythet mbrapshtas në brendësi të servisit. “Oh, oh!” – rrënkonte ajo para vrullit të çmendur të goditjeve të Indritit dhe vazhdoi të rrënkojë e të qajë gjithë duke kërkuar një vend ku të fshihet, derisa nuk e mbajtën më këmbët dhe ra në qoshkun e servisit mbi një grumbull të ndyrë leckash gjithë naftë e vajra makinash. “Oh, qëllomë, qëllomë! Ti ke të drejtë!”, – rrënkonte Stela – “Unë jam një budallaqe, që nuk meritoj gjë tjetër më të mirë!”, – tha ajo dhe u shkreh në të qarë me fytyrën e zhytur në pëllëmbë. Por Indriti u ndal, nuk e qëlloi më. Stela ngriti fytyrën e përlotur dhe tha: “Unë erdha veç të të them, se dhe unë… se dhe unë gjithashtu…” “Më do?” – e nxiti ai që ta përmbyllte mendimin. Stela pohoi me kokë. “Epo budallaqja!” – shfryu ai dhe ia flakëriu për herë të fundit me dackë. Pastaj i zgjati dorën, e ndihmoi të ngrihet, e pastroi nga pluhurat dhe mori rrugën me të përdore drejt kafes më të afërme ndanë autostradës, gjithë mirënjohje për mjeshtrin japonez, që i mësoi sekretin se si t’i shfaqte anët e tij vërtet më të mira dhe si ta shtrëngonte të dashurën të ndjehej e lumtur.