Për t’u përcaktuar me emrin Pelasg, mbesin vetëm shqiptarët dhe grekët nga brendësia e territoreve
Korsikanët dhe Shqiptarët
– Nuk ishin Grekët e bregdetit të Jonit ata që mund të mbanin emrin e Pellazgëve, por paraardhësit tanë
Prof. Dr. Alqi NAQELLARI
Ky punim shkencor është realizuar nga një shkencëtar francez dhe i publikuar në Buletinin e Shoqatës së Antropologëve të Parisit në 1877, PAR M. OBEDENARE. (Lecture faite par M. Hovelacque.) Është e rëndësishme të dimë sesi i kanë njohur shqiptarët të huajt, veçanërisht perëndimorët dhe pastaj të gjykojmë për qëndrimin që ata mbajnë edhe sot ndaj shqiptarëve. Të kuptojmë sesa të vështirë e kanë pasur ata njerëz që kanë luftuar për Shqipërinë, për shpalljen dhe njohjen e pavarësisë apo sa të vështirë e kemi sot për tu pranuar në BE, duhet të dimë se si na njohin ne të huajt, a vazhdojnë ata të na njohin si të pa shkolluar, si hajdutë, banditë, mashtrues apo si tregtarë të drogës e të prostitucionit.
Emri i Pelasg është dhënë, nga Grekët e Jonit, në një mënyrë të paqartë autoktoninë e Gadishullit Ballkanik dhe të një pjese të Italisë. Cilët janë popujt, të njohur aktualisht, që mund të jenë quajtur Pellazgë? Para ardhjes së serbëve dhe uralo-altasve (turqve, tartarëve, bullgarëve), gadishulli Ballkanik ishte i pushtuar:
1° nga Grekët e Jonit ose Grekët Bregdetarë, përgjithësisht dolichocephalic, detarë dhe tregtarë të shkëlqyer;
2° nga Grekët që jetonin në brendësi të tokës, përgjithësisht brachycephalic, industrial, zejtarë, tregtarë;
3° nga Rumunët (Tsintsares=Arumunë= Vëllleh= Çobanë(A.N) ose Rumunët e Turqisë), me kokë Kelte Brachycephalic, barinjtë, kultivuesit, zejtarët, industrialistët;
4° nga Shqiptarët, ushtarët, mercenarët, spadassinët, hajdutët.
Nuk ishin Grekët e bregdetit të Jonit ata që mund të mbanin emrin e Pellazgëve, Romanët e Pindit kanë shumë karakteristika të zakonshme të Keltëve. Duket se janë pasardhësit e fiseve të shumta që grekët i quajnë Galatai, që raportohen nga Diodore i Siçilisë, Appien, Strabon, etj.,si okupues të Greqisë veriore Maqedonisë dhe Epirit.
Për t’u përcaktuar me emrin Pelasg, mbesin vetëm shqiptarët dhe grekët nga brendësia e territoreve. Të parët duket se vijnë nga ilirët e lashtë, një fis batalionesh dhe grabitësish. Këto të fundit duket se janë pasardhës të Thrakëve antikë. Mbretërit e Maqedonisë mbretëruan mbi Thrakët dhe Shqiptarët. Këta të fundit formonin elitën e trupave maqedonase dhe klasat qeverisëse.
Për t’u rikthyer në temën tonë, tani mund të pyesim veten nëse Korsika pranoi emigrantë nga Pelasgjia Thrake ose Pelasgjia Shqiptare. Kemi shumë pak informacione për personazhet e Pellazgëve Thrakas, banorë të lashtë të Maqedonisë, Thrakës, Thesalisë dhe Moesisë. Ndoshta, një numër i mirë i Thrakasve kaluan, më vonë, “me pushtuesit e rinj, për të lindur njerëzit e pranishëm të Gadishullit, domethënë bullgarët, serbët dhe madje edhe rumunët.
Dhe, përveç shqiptarëve, rumunëve, serbëve, bullgarëve, grekëve bregdetarë, turqve, ciganëve dhe hebrenjve, ka në gadishullin Ballkanik dhe Grekë të territoreve të brendshëm, ne besojmë të rrezikojmë shumë pak duke i konsideruar këta Grekë si pasardhësit e Thrakasvetë lashtë. Ne përjashtojmë Rumunët, që, gjatë katër shekujve të fundit, janë helenizuar, dhe që ngatërrohen me Grekët e territoreve të brendshëm. Këta Thrakianë, siç kemi thënë i kushtohen tregtisë dhe industrisë.
Nëse marrim parasysh personazhet e racave të Korsikës, na çon të pranojmë se nuk ishin Pellazgët Thrakas, por në të vërtetë Pellazgët shqiptarë, të cilët erdhën për t’u vendosur në Kirnosin antik. Në të vërtetë, ne dimë shumë mirë se disa korsikanë janë luftëtarë trima, të paturpshëm, por edhe mizorë dhe të pakënaqur; shumë janë angazhuar në banditëri. Në qytete, është profesioni i xhandarmërisë, i policit dhe rojës së burgut, i cili është veçanërisht i përshtatshëm për këtë kategori korsikanësh.
Nga ana tjetër, ne shohim se shqiptarët janë të zotëruar nga dashuria për luftë dhe sundim, dhe të depërtuar thellë nga fryma e klanit; ata janë të gjithë kushërinj.
Banditëria e tyre është bërë legjendare. Hakmarrja është gjithashtu një nga institucionet e tyre më të shtrenjta. Për të marrë një ide mbi egërsinë e tyre, duhet të kujtojmë se rreth një milion e shqiptarëve në Turqi janë myslimanë, dhe se me këtë sasi ata furnizojnë një kontingjent të madh të Bashibozukëve. Mirditorët janë katolikë shqiptarë që formojnë trupa të Arnautve, të tjerë të denjë për t’u shfaqur përkrah Bashibozukëve.(1.term në histori; ushtar i trupave të parregullta në Perandorinë Osmane. 2. me kuptim keqësues; ushtar i çrregullt e i padisiplinuar, që vret e plaçkit popullsinë. A.N)
Ne e dimë se sa shumë janë të prirur shqiptarët të shërbejnë si mercenarë. Ne e kemi parë në Rumani, Egjipt dhe mbretërinë e lashtë të Napolit. Ajo që dihet më pak është roli që luajnë shqiptarët në shoqëritë pak a shumë të policuara. Në Rumani, dhe në Greqi të lirë, Arnautët e tmerrshëm kanë hequr dorë nga zanatet e tyre, klasike në një farë mënyre, të banditit, duelistit, plaçkitësit. Ata kanë një monopol të profesioneve të tjera që i përshtaten me përsosmëri personazheve të tyre. Ata janë oficerë policie, spiunë, prefekt goditës, drejtorë burgu, avokatë për grindje, zyrtarë zhvatës, mbledhës të taksave, shoqërues të zotërinjve të mëdhenj, peshkaqenë kredish, kumarxhinj etj. Prandaj ne mendojmë se, duke pasur parasysh këtë ngjashmëri të personazheve funksionale dhe aftësive intelektuale midis shqiptarëve dhe kategorisë së caktuar të korsikanëve, me shumë mundësi do të gjejmë analogjinë më të madhe midis personazheve morfologjike dhe anatomike të dy popullatave, kur kemi një numër vëzhgimesh të mjaftueshme antropologjike të bëra me mprehtësi. Dhe meqë kemi folur vetëm për shqiptarët, na lejoni të bëjmë edhe disa reflektime të tjera mbi aftësitë e kësaj popullate.
Ndoshta, me kalimin e kohës, ne do të shohim në disa korsikanë karakteristika të veçanta të shqiptarëve. Me anë të shpirtit të tyre të fuqishëm klanor, nga aftësia e tyre e rrallë për të skllavëruar dhe mbizotëruar popullsitë në mes të të cilave janë prezantuar, burra të vërtetë pre e shqiptarëve, shqiptarët kanë arritur që pothuajse në mënyrë ekskluzive të përbëjnë klasat qeverisëse të tre shteteve të gadishullit Ballkanik, Rumanisë, Greqisë dhe Turqisë. Në këto vende, ata luajnë të njëjtin rol si milingonat e gjakut (formica sanguined) dhe milingonat russet (formica rufescens). Ne e dimë {Bull. Soc. antropologjia, seria 1, t. VI,faqe 666) që milingonat ruset kanë zakone luftarake; ato bëjnë luftë kundër milingonave të hirit të zi dhe gjetësve, për t’i skllavëruar ato. Kuqezinjtë në veçanti “i kushtohen jetës heroike në mënyrë që të shmangin të gjitha llojet e punës, dhe ata ia dalin mbanë aq mirë sa nuk mund të bëjnë asgjë, sa nuk mund të ekzistojnë as pa ndihmën e skllevërve të tyre. Ata nuk janë në gjendje të rritin të rinjtë e tyre, edhe pse janë të lirë në vetvete, ata vdesin nga uria në mes të ushqimit të tyre, që vetëm skllevërit e tyre dinë t’i bëjnë të hanë. ”
Pa bullgarët dhe rumunët e Epirit, do të vdisnim urie në atdheun e shqiptarëve.
Jashtë vendit të tyre, këta burra prenë e fillojnë me mjeshtërinë e mercenarit dhe arrijnë të formojnë një oligarki me një përzgjedhje të vërtetë. Ata vazhdojnë mrekullisht që të përjashtojnë gradualisht vendasit nga zyrat e larta të vendit. Shqiptarët që akoma janë në etapat e ulëta, u shërbejnë, me besnikëri të madhe, figurave të atyre që zënë vendet e larta. Ata kanë një dhunti të jashtëzakonshme për të njohur ata të racës së tyre, të cilët i shohin për herë të parë, megjithëse kanë lindur në një vend tjetër jo në Shqipëri, dhe megjithëse flasin një gjuhë e cila nuk ka asgjë të përbashkët me atë të të parëve të tyre.
Shqiptari nuk është i lidhur me gjuhën e tij, atdheun e tij ose fenë e tij. Nga një brez në tjetrin, ai ndryshon kombësinë e tij; ose, të paktën, ai studion vetë në atë mënyrë që të japë ndryshimin dhe ti bëjë autoktonët të besojnë se e ka lënë veten të asimilohet plotësisht, ndërsa në realitet ai ka vetëm anët e jashtme të kombësisë së cilës ai supozohet se i përket. Ka shqiptarë që thuhet se janë Grekë dhe Rumunë, ose Rusë dhe Rumunë; por, në realitet, ata i përmbahen fisit të tyre.
Për njeriun e preve duhet gjithnjë- nëse ai nuk mund të skllavërojë të tjerët për llogari të tij – nga njëra anë një mjeshtër ose një shef klanesh që e paguan, dhe nga ana tjetër një botë e vogël që mund të ngacmojë, ti bëjë presion, apo ta torturojë. Por, meqenëse është në natyrën e tij qenia edhe mjeshtër absolut dhe skllav, edhe kur është tiran me llogari të vet, ai ndjen nevojën që t’i japë vetes një ndihmës. Këtu është ajo që shpjegon edhe lidhjen e tepërt, pre e kulteve të ndryshme, dhe nënshtrimi i saj ndaj kastave priftërore.
Sidoqoftë, ajo që ne ndonjëherë marrim për besim fetar është vetëm rezultat i një llogaritjeje të thellë. Duke u dukur duke bërë homazhe ndaj myftiut të madh, pashai nuk bën asgjë përveç se të urdhërojë zullumqarët që të mos tregojnë veten e tyre, ndaj zotërinjve të tyre, po aq të nënshtruar sa pretendojnë se janë drejt pushtetit priftëror. Ne kemi thënë që klasat mbizotëruese në Turqi, Greqi dhe Rumani përbëhen kryesisht nga shqiptarë.
Ne mund të shohim, në traktatin e shkëlqyer për gjeografinë nga M. E. Reclus, që nga 3.5 milion myslimanë në Turqinë Evropiane ka 1.5 milion turq, 1 milion shqiptarë dhe miliona individë të racave të ndryshme të tjera (serbët, bullgarët, tatarët, cirkasit, ciganët).
Prandaj presim të zbulojmë se të paktën një e treta e numrit të pashallarëve dhe personaliteteve të mëdhenj të Perandorisë Osmane përbëhet nga shqiptarë. E megjithatë ne jemi të prirur të pranojmë se këto të fundit janë në një proporcion më të lartë, sepse ne i dimë aftësitë e tyre të rralla për të arritur në vendet e larta, në vendet ku mbretëron despotizmi.
Në mbështetje të asaj që po shtrojmë, ne mund të shohim në librin e Z. Reclus se “popullsia muhamedane e Shqipërisë përfaqëson elementin aristokratik, të paktën në të gjitha qytetet. Ata janë ata që zotërojnë tokën, dhe fshatari i krishterë, edhe pse i lirë sipas ligjit, mbetet i skllavëruar për Zotin që i bën përparime atij dhe e mban gjithnjë nën mëshirën e tij nga uria.”(F. 187.)
Për më tepër, në Turqi ka shumë të krishterë shqiptarë që zënë funksione të larta në trupin diplomatik. Të tillë janë Fanariotët, të njohur për finesën dhe dinakërinë e tyre, dhe të cil`t ne shpesh i marrim për Grekët. Sidoqoftë, të gjithë ata që kanë vëzhguar mirë e dinë se Greku ka instinkte kryesisht tregtare; ëndrra e tij është të jetë në krye të një dyqani të vogël dhe të fitojë shumë para, pa shumë telashe, duke spekuluar ndonjë prodhim….
Patriotizmi dhe komercializmi: ky është Grek!
Ai e turpëron turkun, ndërsa shqiptari kërkon vetëm t’i shërbejë despotit aziatik, nga jatagani dhe pushka së pari, nga dinakëria e tij kur fiton arsimimin. Si çdo mercenar, shqiptari tradhton zotërinë e tij sa më shpejt që të gjejë interesin e tij për ta bërë këtë. Kushdo që ka studiuar Fanariotin, të ashtuquajturin Grek në shërbim të diplomacisë turke, ka qenë në gjendje të bindë veten se, larg të qenit patriotizëm, ky shqiptar është shërbëtori i devotshëm i politikës së vezirit të madh, dhe se, larg duke pasur një shpirt të pamëshirshëm, ai shfaq paradën e përçmimit të thellë të atyre që fitojnë jetesën e tyre përmes punës ose tregtisë. I ashtuquajturi princi boer ose vlleh, pasardhësi i Fanariotëve, nipi i drogmanit të Portit, pretendon të njëjtin përbuzje sovrane për tregti, industri dhe tregti. Nëse Fanariotët merren me lehtësi për Helenët, kjo për faktin se gjuha greke u adoptua nga shqiptarët që do të vendosen në qytete për të ushtruar tregtitë në gjuhët që trafikohet. Nuk mund të ishte ndryshe; sepse shqiptarët nuk kanë as libra, as shkolla; ata as nuk kanë një alfabet. Të Greqizuar nga gjuha, ata zbarkojnë në Heladhë (Hellenes), pushtojnë qytetet e Greqisë së lirë dhe monopolizojnë të gjitha funksionet që Grekët e vërtetë braktisin për tregti dhe lundrim.
Përsërisim, shqiptarët do të helenizohen me një gjuhë të vluar, por ata kurrë nuk marrin karakterin grek, siç pretendohet {Revue des deux mondes, mai 18GG, f. 384). Nuk është sot që ne e dimë, në mënyrë pozitive, se ne nuk ndryshojmë personazhet funksionues, aftësitë intelektuale të një populli duke i bërë ata të adoptojnë një gjuhë tjetër. Z. H. Belle, pasi ka folur për tregtarët e Greqisë së lirë, të cilët japin shembullin e patriotizmit, nderit të përsosur dhe sjelljeve më delikate, shton ‘se ekziston në Athinë’ një klasë e cila ka një prirje të caktuar për të pozuar si një aristokraci mbizotëruese. Ajo është formuar nga ajo që quhet Fanariote, që do të thotë nga Grekët (lexoni Shqiptarët) nga Kostandinopoja, baballarët e të cilëve kishin fituar, ose nga pasuria e tyre e madhe, ose nga pozicionet e larta që ata okupuan një lloj epërsie dhe prerogative pranë Portës Sublime, të cilën pasardhësit e tyre shpesh pretendonin se e ruanin në vendin e barazisë nga përsosmëria. “(Po aty, f. 28.)
Diku tjetër, autori përshkruan Fanariotët në mënyrën vijuese: “Drogmanët e konsullatave dhe Portës Sublime, aktivë, të kujdesshëm, mashtrues, që dinë të zotërojnë servilizmin, lajkat dhe korrupsionin, dhe të frikshëm nga ndikimi i madh që ata dinë të pushtojnë. “(Po aty, f. 14) Ne nuk e dimë se sa rritet popullsia shqiptare e Greqisë së lirë; por, duke gjykuar nga një hartë e dhënë nga Z. Reclus në faqen 67, dhe nga ato që ai thotë në faqen 63, mund të supozohet se shqiptarët përfaqësojnë rreth një të dhjetën e popullsisë së përgjithshme të mbretërisë së vogël. Shumë afër Maratonës (vend i njohur për brigandët e saj), ekziston një grup i fortë i shqiptarëve.
Ne e kemi thënë tashmë, duke kaluar, deri vonë, klasat mbizotëruese (por në asnjë mënyrë të drejtpërdrejta) të Rumanisë përbëheshin pothuajse ekskluzivisht nga shqiptarët, duke mos pasur asgjë të përbashkët me popullsinë e vendit. Ishte një nga burokracitë më mashtruese dhe të rrëzuara, imazhi i burokracisë së Greqisë dhe Turqisë së sotme. Nuk mund të ishte ndryshe, për aq kohë sa shumica e zyrtarëve në këto tre vende të pakënaqura përbëhen nga individë të së njëjtës racë. Tani që ne e dimë aftësinë e shqiptarëve për të depërtuar, së pari si ushtarë mercenarë, në pak a shumë vende të largëta (ka disa në Armeni, në Arabi, në Egjipt, etj.) Pastaj për të arritur në funksionet e më të larta për të formuar klane dhe një oligarki nga më despotiket, a mund të besojmë se në kohën e Perandorisë së Ulët ata mbetën paqësisht në krahinën e tyre për të kultivuar tokën? Ne kemi më shumë të drejtë të pranojmë se duke qenë kaq afër vendit të qeverisë, ata shpejt kapën funksionet më të larta të Perandorisë Lindore dhe se ata gradualisht larguan me dinjitet të lartë të gjithë individët e huaj, me procedurat që ata akoma përdorin sot në Athinë, Kostandinopojë dhe Bukuresht.
Politika bizantine ndryshon shumë pak nga politika aktuale e Portës dhe oligarkitë e vogla për të cilat kemi folur. I njëjti mashtrim, i njëjti korrupsion, i njëjti çrregullim në administratë dhe në financa. Pas mbizotërimit të Bizantit pati shkatërrim të gjithë shtetit shoqëror, rraskapitje të plotë të të gjitha burimeve; mbetën vetëm rrënoja, zi dhe shkretimi. Në vend që të thuash greqisht nga Perandoria e Ulët, mbase do të ishte më mirë të thoshim shqip nga Perandoria e Ulët.
