Gentian Çala: Pikiata e “misionarit” që nuk u bë kurrë i tillë…

336
Sigal

Nga Gentian Çala:

Ai quhet Edi Rama, i cili disa ditë pas erdhi në postin më të lartë ekzekutiv, e konsideroi veten si “misionar ndryshimi”. I dehur nga arritja, dukej se misioni i tij ngatërroi kahje dhe u shndërrua në një rol ndërvarësie me interesa të botës së trafiqeve, të oligarkëve dhe thjesht të pasurimit të vetes dhe kastës. Ndryshimi ishte jo vetëm në kahun e gabuar, por implikimi i tij në disa çështje delikate e bëri kundër interesave kombëtare. Jo vetëm që nuk u bë misionar, por u shndërrua në një autokrat që nuk i kurseu vendit edhe një palë zgjedhje pa kundërshtarë.

Duket se për këtë personazh është folur kaq shumë saqë thjesht nuk ia vlen më, aq më tepër që ka filluar pikiatën e humbjes së pushtetit, ku duket se me të vdes edhe krijesa e tij e Rilindjes, si dhe një sërë lidhjesh interesi. Përpëlitja nuk do të jetë as e shkurtër dhe as e pakët. Ai do të tentojë të mbrojë veten pas humbjes së pushtetit, madje për këtë po përgatitet që tani. Zullumet e mëdha nuk duhen harruar dhe as amnistuar. “Misionari” po e ndjen rrokullimën dhe po mundohet të nxjerrë dhëmbët, por tashmë është tepër vonë dhe fati i politik duket i vulosur. Politika ka ligjësitë e saj dhe një politikan i rëmdomtë dhe pazarxhi i shkathët si ai, nuk është në gjendje ti ndryshojë.

Po ky ishte një transformim apo thjesht vijimësia e një trajketore politike të një personazhi?! Them se i ka të dyja elementët, edhe transformimin për keq, edhe vijimsinë e një modeli. Viktimizimi i shkruar gjërë e gjatë te Kurbani i tij, ka qenë thjesht nevojë e tij e brendshme, e cila nuk funksionon më, sepse sot e ka kapluar arroganca, e cila bën më shumë dëm se viktimizimi. Bullizmi i tij ishte thjesht shprehje e arrogancës që lëndon kundërshtarët. Ky nuk kishte dhe nuk ka pasur asnjëherë gjene të një misionari, madje ai gaboi shumë atje ku duhej ta bënte më pak: në interesat kombëtare. Rama është nga ata që nuk kamuflohet dot, por tashmë portreti i tij prej misionari duket i zhgarravitur keqas.

Ai ka dy zgjidhje: ta mbyllë si duhet duke i kontribuar zgjedhjeve të lira dhe të ndershme ose të përçartet deri në humbjen e pushtetit duke i përkeqësuar situatën vetes. As njëra, as tjetra, nuk do ta aministojnë, por e para ka shijen e një ikje nga pushteti me dinjiitet. Ndërsa ata që merren me politikën do të duhet të nxjerrin mësimet e duhura nga ky personazh, në mënyrë që të ngjashmëve si ky tu pritet udha për tu bërë nesër “misionar” të së keqes.